Ανησυχητικό το μενού μιας συνάντησης που την είχαν ανάγκη και οι δυο... Και κυρίως ο Μπάιντεν

Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί, είναι το γεγονός πως το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας συνεχίζει να «λιάζεται» στον υπέροχο κόσμο της διαχειριστικής ατολμίας, με τον πρωθυπουργό να πουλά «υψηλή» πολιτική και πράσινες φαμφάρες για την ενεργειακή μετάβαση, με τις παρεμβάσεις του στην «εμπορική συνεύρεση» της Γλασκώβης και μάλιστα σε μια κρίσιμη χρονική συγκυρία, κατά την διάρκεια της οποίας οι εθνικές μας προτεραιότητες θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετικές…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Παρ όλα αυτά, πολιτικοί αναλυτές, μιντιακοί διαμορφωτές και φυσικά η συστημική στρατηγική σκέψη, επιλέγουν γι’ ακόμη μια φορά να ασχοληθούν με την λάθος εκφώνηση μιας πέτσινης εξίσωσης, στην προσπάθειά τους να εργαλειοποιήσουν μια αλληλουχία αυθαίρετων και επιφανειακών ερμηνειών που αφορούν στην συνάντηση Ερντογάν – Μπάιντεν, η οποία πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη ημέρα στην Ρώμη.

Προφανώς αυτή η συνάντηση έχει ξεχωριστή σημασία. Όταν όμως τα επίσημα ανακοινωθέντα δεν είναι διόλου διαφωτιστικά για το περιεχόμενο όλων όσων διημείφθησαν μεταξύ των δυο ηγετών, τότε αυτό που οφείλει να κάνει κάθε σοβαρός αναλυτής, είναι να αναζητήσει κρίσιμες απαντήσεις, κίνητρα αλλά και μεταβλητές που σχετίζονται με την δυναμική των υπό διαμόρφωση ισορροπιών στην ιδιαιτέρως ρευστή Ευρασιατική σκακιέρα και όχι να καταγίνεται με υποτιθέμενες «ειδήσεις» της πολιτικής κλειδαρότρυπας, οι οποίες στην συνέχεια επιστρατεύονται, για να...

ενισχύσουν τον εφησυχασμό και την στρατηγική απραξία. Ας βάλουμε λοιπόν τα πράγματα σε μια σειρά…

Α. Η συνάντηση Μπάιντεν - Ερντογάν πραγματοποιήθηκε διότι την είχαν ανάγκη ΚΑΙ οι δύο, για λόγους όμως που ουδόλως σχετίζονται με την ιδιαίτερη αντίληψη ενός εκάστου αναφορικά με τις διμερείς σχέσεις τους.

Β. Στο μενού της συγκεκριμένης συνάντησης, ΔΕΝ ήταν η Τουρκία, οι εξοπλιστικές της ανάγκες και ο απείθαρχος ηγέτης της, όπως αφελώς, ή ενδεχομένως και δολίως, διαδίδουν συγκεκριμένα πολιτικά και μιντιακά κέντρα μέσα και έξω από την χώρα. Στο μενού αυτής της συνάντησης, ήταν η διαχείριση κρίσιμων παραμέτρων που σχετίζονται με την συνοχή, το εύρος και την βιωσιμότητα της Δυτικής Αρχιτεκτονικής, σε ένα περιβάλλον που διαφοροποιείται γεωπολιτικά και στο οποίο διευρύνονται σταδιακά οι συγκρουσιακές αντιθέσεις.

Όσοι λοιπόν πιστεύουν ότι η συνάντηση των δυο ανδρών έγινε επειδή ο κ. Μπάιντεν αποφάσισε επιτέλους να τρίξει τα δόντια στον Ερντογάν για τον απείθαρχο χαρακτήρα του και την αμετροέπειά του, πιθανότατα ζουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν και αντιλαμβάνονται ελάχιστα από αυτά που συντελούνται στην ευρύτερη γεωπολιτική μας γειτονιά.

Γ. Μια συνάντηση διαρκείας 1 ώρας και 10 λεπτών, σε καμία περίπτωση ΔΕΝ αναλώνεται σε αδιέξοδες και αντιπαραγωγικές νουθεσίες. Αντιθέτως, επικεντρώνεται σε επιλεγμένα ζητήματα σκληρής πολιτικής ατζέντας, που αφορούν στην Γεωστρατηγική της επόμενης μέρας.

Δ. Ο αδύναμος κρίκος αυτής της συνάντησης, ΔΕΝ ήταν ο Ερντογάν και η Τουρκία αλλά ο Μπάιντεν και οι στρατηγικά μετέωρες ΗΠΑ, οι οποίες αγωνιούν στην προσπάθειά τους να συνθέσουν ένα παζλ ασφαλείας και ελεγχόμενης περιφερειακής σταθερότητας, μπροστά στην καθ’ όλα αβέβαιη ως προς την έκβασή της κορυφαία στρατηγική σύγκρουση στην οποία έχουν εμπλακεί, από ομολογουμένως περισσότερο αποδυναμωμένη - σε σχέση με το παρελθόν - θέση.

Ε. Στην συγκεκριμένη συνάντηση, οι Αμερικανοί δια του προέδρου τους, ΔΕΝ είχαν την δυνατότητα να εκβιάσουν ή να στριμώξουν την Τουρκία προκειμένου να επαναχαλιναγωγήσουν την απείθαρχη περιφερειακή δράση της. 

• Το δοκίμασαν αυτό ΚΑΙ με την πολιτική των συναλλαγματικών πιέσεων που άσκησαν κατά την προηγούμενη περίοδο και οδήγησαν την τουρκική Λίρα στα τάρταρα… 
• Το επιχείρησαν ΚΑΙ με τις κυρώσεις του νόμου CAATSA που αφορούν στο πρόγραμμα των εξοπλιστικών… 
• Το προσπάθησαν ΚΑΙ με τις αποφάσεις του αμερικανικού δικαστηρίου για την τουρκική τράπεζα HALKBANK. 

Τίποτε από όλα αυτά δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Τίποτε δε τροποποίησε την ρητορική, τις πρακτικές και την ανταγωνιστικά χειραφετημένη πορεία την οποία ακολουθεί απαρέγκλιτα η Τουρκική πολιτική ηγεσία, με γνώμονα τις δικές της στρατηγικές προτεραιότητες και όχι την παραδοσιακή Αμερικανονατοϊκή ατζέντα.

Στην συγκεκριμένη συνάντηση οι Αμερικανοί πήγαν αποφασισμένοι να ζητήσουν, σε ήπιους πλέον τόνους, την ενεργητική επανένταξη της Τουρκίας στην περιφερειακή τους στρατηγική, εκθέτοντάς της το ομολογουμένως διόλου φιλόδοξο Αμερικανικό όραμα για την επόμενη μέρα. Το αποτέλεσμα δεν φαίνεται να είναι διόλου ευχάριστο για τον Αμερικανό πρόεδρο, αφού, οι φειδωλές ανακοινώσεις που ακολούθησαν σε συνδυασμό με την ακατάσχετη όσο και προκλητική τουρκική φλυαρία, δείχνουν ότι οι ΗΠΑ βρέθηκαν αντιμέτωπες με έναν πολλαπλό και μάλλον αναμενόμενο Τουρκικό εκβιασμό.

Τα κυρίαρχα στοιχεία που συνθέτουν αυτόν τον εκβιασμό είναι τρία:

Το πρώτο: Σχετίζεται με την ειλημμένη απόφαση της Τουρκίας να προωθήσει με κάθε τρόπο την διχοτόμηση της ΝΑ Μεσογείου. Εργαλεία για την προώθηση στην πράξη αυτιού του σχεδίου, είναι η μονιμοποίηση της Τουρκικής παρουσίας στην Λιβύη, η διεύρυνση της αδιαλλαξίας της αναφορικά με το Κυπριακό, η οποία φυσικά συνοδεύεται με συγκεκριμένες αποφάσεις που στρατιωτικοποιούν περαιτέρω το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου (βλέπε βάση drone στο Λευκόνικο)  και φυσικά η κλιμάκωση των επιχειρησιακών της αεροναυτικών εκβιασμών με στόχο την επιβολή τετελεσμένων, σε όλο το θαλάσσιο εύρος από την Μισράτα, την νότια Κρήτη, την Κύπρο έως και την Συρία.

Το δεύτερο: Υλοποιείται ήδη μέσα από μια πολυπλόκαμη επιχείρηση άλωσης δυνητικών συντελεστών της Δυτικής Αρχιτεκτονικής, με τους οποίους επιχειρεί να οικοδομήσει ένα παράλληλο μπλοκ ισχύος, ικανό να προωθεί Τουρκικής έμπνευσης στρατηγικές επιλογές και προτεραιότητες, σε μια ευρύτερη ζώνη γεωπολιτικού ενδιαφέροντος, από την Βαλκανική, την Κεντρική Ασία, την Κεντρική και Βόρεια Αφρική. Και φυσικά…

Το τρίτο: Έχει να κάνει με τον σκληρό πυρήνα των κεντρικών στρατηγικών της επιλογών, που την καθιστούν μη δεδομένη παράμετρο στην διάταξη της Ευρασιατικής σκακιέρας και ταυτόχρονα φιλόδοξο δρώντα ο οποίος διεκδικεί βαρύνοντα λόγο και αυξημένο ρόλο στα διεθνή δρώμενα.

Η Τουρκία με δύο λόγια πήγε στην συνάντηση της Ρώμης με «φορτωμένο πορτοφόλι» απαιτήσεων και εκβιασμών, απέναντι στον Αμερικανό πρόεδρο ο οποίος ήρθε αποφασισμένος να βαδίσει στον δρόμο που στρογγυλεύονται οι γωνιές, προσβλέποντας σε μια συμβιβαστική συνεννόηση. Το παιχνίδι ΔΕΝ το κέρδισε η Αμερική. Ούτε στο επίπεδο των εντυπώσεων. Και όλα όσα λέγονται και γράφονται για την «δικαιωματική ατζέντα» με την οποία σκοπεύουν οι ΗΠΑ να πιέσουν τον Ερντογάν, είναι απλώς κουταμάρες.

Σε ότι αφορά στην πατρίδα μας…

Και κυρίως στο στρατηγικά αλαφροΐσκιωτο πολιτικό της προσωπικό, καλό θα είναι να σταματήσει να επηρεάζεται από την ανυπόστατη σεναριολογία της στρατευμένης μιντιοκρατίας και τον επικίνδυνο όσο και αδιέξοδο εφησυχασμό.

Τα εξοπλιστικά προγράμματα που ενεργοποιήθηκαν πρόσφατα και το πλέγμα των διμερών και πολυμερών συμφωνιών που σηματοδότησαν την διπλωματική ενηλικίωση της χώρας μας, συνιστούν θετικές αποφάσεις, αλλά θα πρέπει να αποκλείσουμε την δια του εφησυχασμού αποδυνάμωσή τους και εντέλει την μετατροπή τους σε Κερκόπορτα που θα ανοίξει τον δρόμο για την καταστροφή.

Η Ελλάδα δεν θα πρέπει να περιμένει από κανέναν Μπάιντεν να μαλώσει τον Ερντογάν γιατί απλούστατα δεν θα το κάνει… Και φυσικά η Ελλάδα δεν μπορεί να παραδώσει τα κλειδιά της στρατηγικής σκέψης της, στους κάθε λογής Ηρακλείδηδες για να την εκπροσωπήσουν έναντι κανενός.

Το αποτελεσματικότερο εργαλείο που έχει στην διάθεσή της η πατρίδα μας αυτήν την στιγμή, δεν είναι τα σύγχρονα οπλικά συστήματα που παρήγγειλε, αλλά η ευνοϊκή περιφερειακή συγκυρία και η συνακόλουθη διπλωματικοπολιτική στήριξη που έχει και που μπορεί να «εκβιάσει» στις κρίσιμες πρωτοβουλίες που επείγει να αναληφθούν. Σήμερα…

Διότι αύριο οι συσχετισμοί και οι προσεταιρισμοί ΔΕΝ θα είναι οι ίδιοι σε ένα περιβάλλον ρευστό… Σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο. Οι αποφάσεις που θα φέρουν την Τουρκία αντιμέτωπη  με τα Ελληνικά τετελεσμένα σε θάλασσα και αέρα και θα ανατρέψουν συθέμελα τον αναθεωρητικό της σχεδιασμό, θα πρέπει να ληφθούν σήμερα γιατί σήμερα συντρέχουν οι λόγοι, οι όροι, η δυναμική και η πασιφανής ανάγκη των «συμμάχων» να στηρίξουν την Ελλάδα στις αποφάσεις της, πριν καταστεί με την ολιγωρία της, φτηνό αναλώσιμο των σκοπιμοτήτων…

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"