Η Αμερικανοτουρκική διένεξη και η Ελληνική μοναξιά

Στην Ελλάδα ευλογάμε τα γένια μας για την υπογραφή του Προεδρικού Διατάγματος 107/2020 περί κλεισίματος των κόλπων και χάραξης ευθείων γραμμών βάσης, που ανοίγει τον δρόμο για την μερική επέκταση των Ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 νμ μόνο στο Ιόνιο και μέχρι το ακρωτήριο Ταίναρο της Πελοποννήσου…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Στην ουσία πρόκειται για μια πράξη, αναγκαία μεν, αλλά απολύτως ημιτελή κατά τα λοιπά, η οποία έρχεται με πολύ μεγάλη καθυστέρηση και μάλιστα σε μια συγκυρία κατά την οποία έχει συσσωρευτεί πλήθος αρνητικών τετελεσμένων. Φυσικά πίσω από τους τζούφιους επικοινωνιακούς πανηγυρισμούς, το πρώτο πράγμα που επιβεβαιώνεται είναι η διαχρονική Ελληνική ατολμία και τα φοβικά σύνδρομα που διαπερνούν την διαχείριση των κρίσιμων εθνικών υποθέσεων από την πολιτική τάξη της χώρας.

Την ίδια στιγμή που στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό πωλούνται «υπερήφανα» εθνικά μπουσουλήματα και αναπαράγονται εικόνες μιζέριας με τους κομματικούς παρατρεχάμενους να σπεύδουν να πιάσουν στασίδι για το εμβόλιο της σωτηρίας, η Τουρκία αναβαθμίζει και επικαιροποιεί τις παρεμβάσεις και την αλυσίδα των  προκλήσεών της, επιδιώκοντας να οχυρώσει στρατηγικά τον επιθετικό της Αναθεωρητισμό, ακόμη ΚΑΙ με όρους Διεθνούς Δικαίου. Πρόκειται για μια στρατηγική διαχείριση απολύτως στοχευμένη, με την τουρκική πολιτική ηγεσία να εργαλειοποιεί την μεταχείριση του αδύναμου περιφερειακού κύκλου που...

είναι η Ελλάδα, προκειμένου να ανοίξει συνολικά την αναθεωρητική της ατζέντα σε ολόκληρη την περιοχή.

Οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας από την άλλη μεριά, συνειδητοποιώντας πως δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να ανησυχούν με την Ελληνική στρατηγική ανεπάρκεια, προσφέρουν ένα πέπλο ισχυρής στρατηγικής προστασίας στην Άγκυρα προσβλέποντας σε μεσοπρόθεσμα γεωπολιτικά και άλλα αντισταθμίσματα, και αυτό αποτελεί βούτυρο στο ψωμί του αδίστακτου Ερντογάν που προωθεί με τρόπο μεθοδικό τις ευρύτερες στρατηγικές του επιδιώξεις.

Τα παραπάνω συνιστούν μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη που διαδραματίζεται εν μέσω τζούφιων πανηγυρισμών και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια…

• Στην διπλωματική περιχαράκωση της χώρας μας και στο διαρκές ροκάνισμα των διαθέσιμων διπλωματικών της εργαλείων….
• Στην ισχυροποίηση του τουρκικού σχεδιασμού που διεμβολίζει σταδιακά και καταλαμβάνει καινούριες θέσεις – εφαλτήρια στην περιφερειακή διπλωματική διεργασία…

Και εν τέλει στην επιτάχυνση της διαδικασίας εδραίωσης νέων επώδυνων τετελεσμένων, που λειτουργούν στην πράξη μεταξύ άλλων ΚΑΙ ως επιβράβευση της τουρκικής «σύνεσης», η οποία  «κλείνει το μάτι» στους πάντες και επιτρέπει τον μερικό επαναπροσδιορισμό των κανόνων του παιχνιδιού, με την Ελλάδα φυσικά να είναι απούσα.

Το ίδιο νοσηρό και αδιέξοδο σκηνικό παγίδευσης στήνεται ΚΑΙ στην Κύπρο. Η φαρσοκωμωδία της πενταμερούς επιταχύνεται κανονικά με πρωτομάστορα τον ίδιο τον ΓΓ του ΟΗΕ, με πρωταρχικό ζήτημα στην ατζέντα, την οριστική διχοτόμηση της Κύπρου και με την βουλιμική Τουρκία να επιδιώκει μέσω αυτής της διαδικασίας να «καταπιεί» σταδιακά ολόκληρο το νησί.

Με άλλα λόγια και παρά τους όποιους υπερφίαλους επικοινωνιακούς πανηγυρισμούς, το τέλος αυτής της καταστροφικής δεκαετίας βρίσκει τον Ελληνισμό σε καθολική παγίδευση, οικονομικά και γεωπολιτικά αποδυναμωμένο, με πολλά ανησυχητικά συμβάντα που επιβεβαιώνουν ότι στο παρασκήνιο και υπό την διαρκή πίεση των ισχυρών μας συμμάχων και φυσικά πίσω από τις πλάτες του Ελληνικού λαού, έχουν συντελεστεί στην πράξη πολλές και ανεπίτρεπτες εθνικές υπαναχωρήσεις που προϊόντος του χρόνου θα μας τις τρίψουν στα μούτρα οι Τούρκοι ενώπιων των Πιλάτων – συμμάχων μας.

Το τέλος αυτής της δεκαετίας, βρίσκει την Τουρκία να κλιμακώνει την καθολική της επίθεση, βάζοντας στο τραπέζι τα πάντα. Λήμνος, Ψαρά, Φαρμακονήσι, Αγαθονήσι, Καστελόριζο, Ρόδος, Κρήτη, Θράκη, ένας πρωτοφανής αναθεωρητικός αχταρμάς που επισφραγίζεται τελικά με την ουσιαστική αμφισβήτηση του σκληρού πυρήνα των Ελληνοτουρκικών συνόρων.

Και μέσα σε αυτό το περιβάλλον, για τους συμμάχους στους οποίους η χώρα μας έχει εναποθέσει το σύνολο των δικών της προσδοκιών, η Ελληνική υπόθεση αντιμετωπίζεται ως μια τυπική γεωπολιτική εκρεμμότητα «που μας έχει ζαλίσει και θα πρέπει να επιλυθεί άμεσα». Φυσικά το μεγάλο ζήτημα είναι το ποιος τελικά βάζει το όριο… Ποιος είναι αυτός που εν τέλει θα προσδιορίσει τους κανόνες.

Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, την τόσο καθοριστική για την στρατηγική επιβίωση και την γεωπολιτική υπόσταση της χώρας μας, η Αθήνα αντί να αναβαθμίσει επιθετικά την Ελληνική διπλωματία και το σύνολο της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής, επιμένει να διολισθαίνει σταθερά σε πρακτικές αποκαθήλωσης του πήχη των αντιστάσεων, των κατά τα λοιπά αδιαπραγμάτευτων κόκκινων γραμμών και μέσα από διαρκείς υπαναχωρήσεις εμφανίζεται να προσχωρεί στην λογική της σταδιακής αποδοχής των διαχρονικών τουρκικών απαιτήσεων, μέσα σε ένα σκηνικό μαζικής πολιτικής εξαπάτησης που υλοποιείται και με εργαλείο τα ημιτελή και φοβικά βήματα του Ιονίου.

Οι προσδοκίες αυτών που επιμένουν να εναποθέτουν τα πάντα στην σωτήρια διαμεσολάβηση των «συμμάχων» που θα επιβληθεί εκ των πραγμάτων για να συνετίσει τον άτακτο Ερντογάν, είναι φρούδες και επείγει να δραπετεύσουμε από την λαγνεία τους πριν αποδειχτούν να ανεπανόρθωτα καταστροφικές.

Είναι άλλο πράγμα η αμερικανοτουρκική διένεξη για τους S-400 και εντελώς διαφορετικό ζήτημα η Ελληνική μοναξιά σε ένα περιβάλλον που ανασυντάσσεται επιθετικά και γενικευμένα.

Οι Αμερικανοί μπορούν να συζητήσουν πολλά σενάρια για την λειτουργική αξιοποίηση των S-400 στο πλαίσιο του ευρύτερου Αμερικανονατοϊκού σχεδιασμού και οι Τούρκοι διαθέτουν πολλά και κρίσιμα εργαλεία εκβιασμού για να επιτύχουν τον σκοπό τους.

Η Ελλάδα τι ακριβώς διαθέτει για να εκβιάσει και εν τέλει να επιβάλει την στρατηγική επιβίωση του Ελληνισμού στο μέτρο που δικαιούται ιστορικά και όχι στο κουστούμι που τις ετοιμάζουν εχθροί και σύμμαχοι; Αναρωτηθήκαμε;;;

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"