Οι αποκαλύψεις της WSJ, δεν καταδεικνύουν μονάχα τους δράστες που κατέστρεψαν τους υποθαλάσσιους αγωγούς Nordstream1 και 2...
Αυτό που κυρίως αποδεικνύουν, είναι τον εξευτελισμό του συνόλου των συστημικών ΜΜΕ της Δύσης, τα οποία έσπευσαν όπως – όπως να αποφανθούν για την ταυτότητα των ενόχων, με τα γνωστά δημοσιογραφικά γονατογραφήματα που συντάσσονταν καθ’ υπαγόρευση, βομβαρδίζοντας την διεθνή κοινή γνώμη με ασύστολα ψεύδη και έχοντας ως μοναδικό σκοπό, το να στηρίξουν πολιτικά το αφήγημα περί της «σωστής πλευράς της Ιστορίας», το οποίο κατέστρεψε την Ευρώπη, επικαιροποίησε και διεύρυνε την πολλαπλά υποτελή σχέση της εξάρτησής της από τις ΗΠΑ, με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα…
Ήταν η εποχή, που με τον πλέον προκλητικό αλλά και επικίνδυνο τρόπο, η πολιτική και η δημοσιογραφία, άγονταν και φέρονταν από το «φαίνεσθαι» και δεν δίσταζαν να εργαλειοποιήσουν το συναίσθημα και την οργή, προκειμένου να επιβάλουν ως μονόδρομο τις ολέθριες επιλογές που κυριαρχούσαν στα σκοτεινά Αμερικανικά και Ευρωπαϊκά κέντρα των αποφάσεων...
Προφανώς από αυτήν την κατάντια αλλά και το απόλυτο ξεβράκωμα που ακολούθησε, δεν διδαχτήκαμε τίποτε. Ούτε οι πολίτες – αποδέκτες της νοσηρής προπαγάνδας, ούτε βεβαίως οι πολιτικές ηγεσίες που σπεύδουν να στοιχηθούν χωρίς κρίση και... χωρίς ενδελεχή αξιολόγηση των πραγματικών δεδομένων, πίσω από τις λογικές που υπαγορεύουν τα υπερατλαντικά αφεντικά…
Οι εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, αποδεικνύουν την ευκολία με την οποία σπεύδουμε να υιοθετήσουμε άκριτα και αβασάνιστα αυτό που «πουλάει». Κι εδώ πουλάει η «ευαισθησία»… Κι εδώ κυρίαρχο εργαλείο παραμένει το «φαίνεσθαι»… Κι εδώ η Γεωπολιτική πήγε στον γάμο του Καραγκιόζη… Κι εδώ η στρατηγική σκέψη πήγε στα τάρταρα… και κυρίως…
Και εδώ, η σχέση της πολιτικής με την είδηση, παρέμεινε καθηλωμένη στην λογική του «μεροδούλι – μεροφάι». Προβλεψιμότητα μηδέν… Ουσιαστική ενασχόληση με τους ευρύτερους σχεδιασμούς των δρώντων και των ντε φάκτο εμπλεκομένων, ανύπαρκτη… Ξεκινά και τελειώνει η μέρα με ένα απέραντο δάκρυ για το δράμα των αμάχων και πέραν αυτού τίποτε. Και φυσικά όσοι τολμούν να χτυπήσουν το καμπανάκι του κινδύνου, θυμίζοντας σε όλους ότι το δάκρυ είναι ΚΑΙ αναγκαίο ΚΑΙ ανθρώπινο, αλλά δυστυχώς ΔΕΝ αρκεί για να φωτίσει όλα όσα έρχονται, λοιδορήθηκαν, απαξιώθηκαν, ενίοτε δέχτηκαν και ύβρεις, επειδή δήθεν δεν ήσαν τόσο ευαίσθητοι, όσο απαιτούν οι καιροί.
Τι κι αν έλεγε ο Ηράκλειτος ότι: «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ ἐστι»… Για τους περισσότερους από μας και κυρίως για τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης αλλά και για τους έχοντες την ευθύνη των αποφάσεων, απλώς… πέρα βρέχει….
- Λες και ο πόλεμος αυτός έγινε απλώς για να παράξει θύματα, πόνο και αίμα σε μια διψασμένη Γη.
- Λες και ο πόλεμος αυτός δεν είχε ευρύτερες στοχεύσεις για τις συμμορίες των Ισλαμιστών που τον ξεκίνησαν…
- Λες και δεν είναι διαχρονική τους επιδίωξη, ο αφανισμός του Ισραήλ από τον χάρτη…
- Λες και η επικαιροποιημένη επιδίωξή τους, δεν προσβλέπει σε έναν δυναμικά αναβαθμισμένο ρόλο σε μια περιοχή που αλλάζει ταχύτατα τα γεωπολιτικά της χαρακτηριστικά.
- Λες και ο πόλεμος αυτός, όταν αντιμετωπίζεται ως κρίσιμο στοίχημα για την στρατηγική επιβίωση του Ισραήλ, η έκβαση του είναι κάτι το οποίο θα κριθεί από τον αριθμό των Αραβικών φερέτρων και όχι από την τροποποίηση των γεωπολιτικών όρων που θα προσδιορίσουν την πραγματική φυσιογνωμία της περιοχής την επόμενη μέρα.
Μέχρι και ο υπέργηρος Μαχμούντ Αμπάς, έσπευσε στην Άγκυρα διεκδικώντας ρόλο στην νομή της εξουσίας και ευχαριστώντας τον Ερντογάν για την πολιτική του στήριξη, αλλά εμείς επιμένουμε να παραμένουμε προσκολλημένοι στο «μαύρο δάκρυ»…
Και ο Ερντογάν έχυσε «μαύρο δάκρυ» για τα θύματα. Δεν έμεινε όμως στο δάκρυ της υποκρισίας. Αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και διεκδικεί ρόλο στους ευρύτερους περιφερειακούς σχεδιασμούς…
Ερντογάν και Αμπάς, σπεύδουν να προσεγγίσουν επιθετικά και με δυναμισμό τις εξελίξεις της επόμενης μέρας, προδιαγράφοντας εν πολλοίς και το εύρος των πρώτων διμερών συμφωνιών με τις οποίες θα σπεύσουν να ισχυροποιήσουν την περιφερειακή τους θέση και να μπλοκάρουν την περιφερειακή σταθερότητα καθηλώνοντάς τους σχεδιασμούς όλων στην λογική των δικών τους εκβιασμών, αλλά εμείς επιμένουμε να χύνουμε μαύρο δάκρυ και δεν μας απασχολεί καν η ανάγκη να σχεδιάσουμε την δική μας περιφερειακή στρατηγική με δυναμισμό και αποφασιστικότητα…
Ακόμη και εάν οι σχεδιασμοί Ερντογάν – Αμπάς ευοδωθούν, οι ισχυροί δρώντες θα βρουν τον τρόπο να διαχειριστούν το γεωπολιτικό αποτέλεσμα. Οι Παλαιστίνιοι ήσαν και θα παραμείνουν το αναλώσιμο. Η Τουρκία παραμένει το μεγάλο και αποφασισμένο αρπακτικό. Αλίμονο από εμάς που παραμένουμε θεατές στο μεγάλο παιγνίδι που στήνεται μεθοδικά, αρκούμενοι στον ρόλο του ευσυγκίνητου για την σκληρότητα του Ισραήλ και για όλα τα υπόλοιπα απλώς… πέρα βρέχει…
Δυστυχώς κύριοι αλλά έτσι δεν πρόκειται να πάμε πουθενά. Η παγίδα που στήνεται αναζητεί αφελείς και πρόθυμους να τους στραγγαλίσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου