Διαδίδονται διάφορα (και ίσως δεν διαδίδονται αβάσιμα) ακόμη και για διχογνωμίες που φαίνεται να εκδηλώνονται στο στρατιωτικό συμβούλιο του Ισραήλ... Προσέξτε… Μιλάμε για το στρατιωτικό συμβούλιο και όχι για την πολιτική κυβέρνηση της χώρας…
Η ανησυχία βεβαίως για την τύχη των ομήρων, είναι θεμιτή και καθ’ όλα αυτονόητη, όμως αυτή η παράμετρος, αφορά πρωτίστως -
πέρα και πάνω από τα κόμματα - την
Ισραηλινή κοινωνία η οποία δικαιούται και να οργίζεται και να αγανακτεί,
χωρίς ωστόσο να λησμονεί την ποιότητα των τεράτων που έχει απέναντί της. Και
οφείλει να μην την λησμονεί, διότι κάθε
παραχώρηση στα τέρατα - ανεξάρτητα από την σκοπιμότητα ή την αναγκαιότητα
που την επέβαλε - ανατροφοδοτεί την βουλιμία
τους και συντηρεί την επιθετική και μισάνθρωπη συμπεριφορά τους…
Σε ότι αφορά όμως στην ατζέντα του στρατιωτικού
συμβουλίου, τα πράγματα είναι εντελώς
διαφορετικά. Το περιεχόμενό της θα πρέπει να
αποσυνδέεται πλήρως από τους όποιους συναισθηματισμούς και να
επικεντρώνεται αυστηρά και επίμονα στις επιχειρησιακές ανάγκες αλλά και ευρύτερα
στις γεωστρατηγικές ιεραρχήσεις του κράτους το οποίο υπηρετεί και οφείλει να το
υπηρετεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ας
γίνουμε λοιπόν σαφέστεροι, όσο και εάν αυτό ακούγεται κυνικό...
Α. Το Ισραήλ σύρθηκε σε μια σύγκρουση η οποία έχει συγκεκριμένα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, πέρα και ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τις ιδιαίτερες στοχεύσεις του. Αυτήν την σύγκρουση οφείλει να την διαχειριστεί, χωρίς να παραβλέπει το κόστος της Ομηρείας αλλά και χωρίς εκπτώσεις στα...
Β. Η Χαμάς εργαλειοποιήθηκε απροκάλυπτα σε ένα παίγνιο
σκληρής ισχύος με περισσότερους του ενός
πρωταγωνιστές και αυτή η παράμετρος δεν μπορεί να προσπερνάται ή να υποτάσσεται
σε συναισθηματισμούς, διότι αυτό θα έχει κόστος
ΚΑΙ για τους ανθρώπους τους οποίους εργαλειοποιεί με την σειρά της η Χαμάς, αλλά ΚΑΙ για την ίδια την στρατηγική
επιβίωση του Ισραήλ σε τελευταία ανάλυση. Η Χαμάς ΔΕΝ γεννήθηκε για να οδηγήσει στην λύτρωση τους αδικημένους
της Παλαιστίνης. Είναι μοχλός που
ενεργοποιείται για να επηρεάσει καθοριστικά την έκβαση των περιφερειακών ισορροπιών, οι οποίες - ειρήσθω εν παρόδω - τροποποιούνται δραματικά από τον μετασοβιετικό χώρο, μέχρι τον Κόλπο και την Μεσόγειο και θα είναι λάθος να αντιμετωπίζεται με
τα παραδοσιακά δυτικά ανθρωπιστικά ήθη. Η τακτική της το επιβεβαιώνει
περίτρανα. Προφανώς δεν έχουμε δικαίωμα να κλείνουμε τα μάτια στην αλήθεια, αδιαφορώντας
για το κόστος το οποίο αναμένεται να είναι εξαιρετικά οδυνηρό…
Γ. Το αποτέλεσμα της εξελισσόμενης σύγκρουσης, που φαίνεται ότι θα έχει διάρκεια, ΔΕΝ θα κριθεί στο ισοζύγιο των ανθρωπίνων απωλειών, γι’ αυτό και
είναι λανθασμένη και άτοπη κάθε συζήτηση «περί αναλογικότητας» στην
αντίδραση του Ισραήλ, η οποία συζήτηση, υπονοεί και την δυνατότητα ύπαρξης μιας
κάποιας ρυθμιστικής παρέμβασης, ικανής να την διασφαλίσει στην πράξη. Το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης, θα
συναρτάται απόλυτα από την έκβαση των θεμελιωδών που αφορούν στα σκληρά
φυσιογνωμικά της χαρακτηριστικά και τα
οποία σχετίζονται με τον βαθμό ισχυροποίησης θέσεων και ρόλων μεταξύ των άμεσα
και έμμεσα εμπλεκομένων. Πρόκειται δηλαδή για μια σύγκρουση που αφορά στο περιφερειακό γεωπολιτικό
αποτύπωμα της επόμενης μέρας και δεν έχει να κάνει με την αναζήτηση ενός νέου
επίπεδου ισορροπίας μεταξύ δύο αντιπαρατιθέμενων πληθυσμιακών κοινοτήτων που
είναι αναγκασμένες να συνυπάρχουν στην συγκεκριμένη περιοχή…
Δ. Στους πολέμους υπάρχουν οι ΝΙΚΗΤΕΣ που σαρώνουν κατά κράτος τον αντίπαλο και επιβάλουν τους όρους τους στο πεδίο. Και φυσικά υπάρχουν οι ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ οι οποίοι αποδέχονται την
ήττα τους και συνθηκολογούν. Στους πολέμους
ΔΕΝ υπάρχουν «αναλογικές
αντιδράσεις»… ΔΕΝ υπάρχουν διαιτητές
που επιτηρούν την τήρηση ορίων και έχουν την αρμοδιότητα να σφυρίξουν την λήξη
του ημίχρονου ή του αγώνα… Οι πόλεμοι που αποκτούν τα χαρακτηριστικά της
γενικευμένης σύγκρουσης, ΔΕΝ είναι
και ΔΕΝ θα πρέπει να
αντιμετωπίζονται ως αποσπασματικά και ελεγχόμενα στιγμιότυπα προβολής ισχύος,
με αυστηρές και ελεγχόμενες προδιαγραφές ως προς την ένταση, την έκταση και τον
χρόνο της εκδήλωσής τους. Οι πόλεμοι, έχουν αιτίες που τους γεννούν, και ολοκληρώνονται
ΜΟΝΟΝ με συνθηκολόγηση ή με εξάλειψη
των αιτιών που τους προκάλεσαν…
Ε. Όταν λοιπόν μια σύγκρουση έχει ευρύτερο γεωστρατηγικό
αποτύπωμα και κυρίως όταν θεωρείται βέβαιο πως η έκβασή της θα
καθορίσει εν τέλει και το ΠΟΙΟΣ θα είναι αυτός που θα επιβιώσει στρατηγικά μεταξύ των άμεσα και έμμεσα εμπλεκομένων,
τότε αυτό το οποίο επιβάλλεται να απασχολεί το στρατιωτικό συμβούλιο της εμπόλεμης χώρας, θα πρέπει να βρίσκεται σε απόλυτη αντιστοιχία με τις ιεραρχήσεις και τις
προτεραιότητες των αντιπάλων της και φυσικά ο προβληματισμός του, θα πρέπει
να διαπνέεται από αδιαπραγμάτευτη αποφασιστικότητα
για την ουσιαστική, οριστική και μη αναστρέψιμη αντιμετώπισή τους. Το στρατιωτικό συμβούλιο συγκροτείται για
να διαχειρίζεται την λύση χωρίς συμβιβασμούς και όχι για να ενσωματώνεται στο πρόβλημα και να ανακυκλώνει τα επικίνδυνα
αδιέξοδά του…
Στ. Όταν υπάρχουν όμηροι στα χέρια των συμμοριών
αδίστακτων ισλαμιστών δολοφόνων, τότε είναι βέβαιο ότι αυτοί οι όμηροι θα επιστρατεύονται ως το πολυτιμότερο
εργαλείο στον διαπραγματευτικό τους εκβιασμό.
Η προσχώρηση στην διαπραγματευτική λογική του τρομοκράτη, ανατροφοδοτεί και
διευρύνει το πρόβλημα, ενώ πρακτικά δεν έχει καμία απολύτως συμβολή στην ουσιαστική
αντιμετώπισή του. Τι λέει δηλαδή ο
τρομοκράτης: «Παζαρεύω τους ανθρώπους ΣΟΥ…
Και επιδιώκω να εξασφαλίσω την ανοχή ΣΟΥ,
χωρίς να προσφέρω τίποτε δικό ΜΟΥ σε αυτήν την ολέθρια συναλλαγή…
Έχοντας εξασφαλισμένη την ανοχή ΣΟΥ…
Θα ισχυροποιήσω την δυνατότητά ΜΟΥ
να επανέλθω δριμύτερος με νέες απειλές, με νέους εκβιασμούς, με νέα
δυσκολοξεπέραστα τετελεσμένα»… Μπορεί το
στρατιωτικό συμβούλιο μιας εμπόλεμης χώρας να προσχωρήσει σε αυτήν την συλλογιστική υπό την
συναισθηματική πίεση της κοινωνίας;;; Η
απάντηση είναι αυτονόητα αρνητική. Το στρατιωτικό συμβούλιο οφείλει να δώσει λύση στο πρόβλημα διότι
εάν γίνει μέρος του προβλήματος, τότε θα επιδεινωθεί έτι περαιτέρω η
πραγματική κατάσταση για ολόκληρη την κοινωνία…
Ζ. Καλό θα είναι λοιπόν να μην στοιχιζόμαστε
πίσω από αδιέξοδες αυταπάτες… Η Χαμάς εργαλειοποιεί στοχευμένα, αλλά ΔΕΝ ενστερνίζεται ούτε κατ’ ελάχιστον, τα
αντανακλαστικά του δυτικού Ουμανισμού… Η Χαμάς ΔΕΝ υποβάλει προτάσεις με σκοπό να διευκολύνει την αναζήτηση
διεξόδου και εν τέλει την ειρήνευση... Η τακτική της Χαμάς, συνιστά κλιμάκωση σε ένα παιγνίδι επικοινωνιακό,
μέσα από το οποίο επιδιώκει να κατοχυρώσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις
περιφερειακές εξελίξεις, στο πλαίσιο πάντα της εργολαβίας που της έχει
ανατεθεί. Οι Παλαιστίνιοι για την
Χαμάς, δεν είναι παρά ένα από τα
ανεξάντλητα αναλώσιμα στο οπλοστάσιό της. Καλό θα είναι λοιπόν, τα δυτικά
ΜΜΕ και κυρίως όλοι εμείς, να μην παγιδευόμαστε στην επικοινωνιακή της υποκρισία
και κυρίως να μην συντηρούμε την αναπαραγωγή αυτής της αθλιότητας...
Επίλογος…
Το Ισραήλ πάντως, φαίνεται
ότι είναι αποφασισμένο να φτάσει μέχρι
το τέλος, παρά τους όποιους εσωτερικούς κλυδωνισμούς που έχουν ως επίδικο
την εξουσία, αλλά και παρά τις ποικίλες πιέσεις των άσπονδων φίλων του. Και αυτό το τέλος απ' ότι φαίνεται, με
την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, ΔΕΝ
θα είναι μόνο ο αφανισμός της Χαμάς... Θα είναι η καθολική αφαίρεση κάθε δυνατότητας
αξιοποίησης του γεωπολιτικού πλεονεκτήματος της Γάζας από τους Παλαιστινίους,
ενώ κάθε συζήτηση για την μελλοντική
υπόσταση Παλαιστινιακού κράτους, θα
παραπέμπει σε ένα κράτος περίκλειστο με ακυρωμένη πλήρως την δυνατότητά του
να επιβάλει στο Ισραήλ καθεστώς γεωπολιτικής αιχμαλωσίας.
Στο στόχαστρό του Ισραήλ, φαίνεται ότι θα μπαίνει
σταδιακά το σύνολο των κρατικών και ημικρατικών δρώντων που στήριξαν τις συμμορίες των ισλαμιστών. Όχι απλώς
γιατί στήριξαν την Χαμάς, αλλά διότι συνιστούν μια διαφορετική αντίληψη και
κυρίως μια διαφορετική συγκρότηση συμφερόντων για την γεωπολιτική της ευρύτερης
περιοχής... Ο περιφερειακός χάρτης αλλάζει και δυστυχώς ή ευτυχώς η γεωπολιτική της επόμενης μέρας, ΔΕΝ θα χτιστεί με κομπάρσους
και θεατές αλλά με πρωταγωνιστές και
συγκεκριμένες στρατηγικές στοχεύσεις.
Σε ότι αφορά την πατρίδα μας,
η συγκεκριμένη περίοδος είναι εξαιρετικά
ευνοϊκή προκειμένου να διεκδικήσει ρόλο
πρωταγωνιστικό και μια σταθερή θέση μεταξύ των συνομιλητών της περιφερειακής
σκακιέρας. Η Τουρκία την καρδάρα με το γάλα την έχυσε και η Ελλάδα οφείλει να αποδείξει πως δεν είναι ένα ανούσιο και ευκαιριακό συμπλήρωμα
χωρίς φωνή και συγκεκριμένη ταυτότητα, αλλά ένα ουσιαστικό και αναντικατάστατο
στρατηγικό αποκούμπι, για κάθε ισχυρό παίχτη στην ευρύτερη περιοχή.
Ας σοβαρευτούμε
λοιπόν και ας επιλέξουμε τα εργαλεία με
τα οποία θα φιλοτεχνήσουμε την εικόνα μας για το πάνελ της επόμενης μέρας…
"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου