‘’Περί πολέμου’’ – Μια συζήτηση που θα πρέπει να δραπετεύσει οριστικά απ’ τον αστερισμό της αυταπάτης

Θεμιτό αλλά και άκρως απαραίτητο το να έχουμε γνώμη οι πάντες για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και αφορούν άμεσα ή έμμεσα την ζωή και την καθημερινότητα των ανθρώπων. Στα κρίσιμα και κορυφαία ζητήματα όμως, καλό θα είναι η γνώμη να διατυπώνεται με παράλληλη επίγνωση της ευθύνης, αλλά και με την απαραίτητη αίσθηση του μέτρου αναφορικά με τα προτεινόμενα…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η ‘’περί πολέμου’’ συζήτηση, αναντίρρητα είναι ένα από αυτά τα κρίσιμα και τα κορυφαία ζητήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ολόκληρος ο πλανήτης και φυσικά η εγγύς γεωπολιτική μας γειτονιά, με δύο πολέμους (Ουκρανία και Γάζα) να βρίσκονται ήδη σε πλήρη εξέλιξη, με μια έντονα αποσταθεροποιητική προσπάθεια (βλ. Χούθι και Ερυθρά θάλασσα) να προκαλεί μια αλυσίδα επιπτώσεων η σωρρευτική διαχείριση των οποίων συνιστά ήδη μια δύσκολη και πολυπαραμετρική εξίσωση για ολόκληρη την Ευρασία, με σμπαραλιασμένες κρατικές οντότητες (βλ. Λιβύη, Συρία κλπ) να τροφοδοτούν περιφερειακή αποσταθεροποίηση και να αναγορεύονται σε εκκολαπτήρια περίεργων, ετερόκλητων και ανησυχητικών προσεταιρισμών, με την πολεμική ρητορική να αναβιώνει από Ευρωπαίους πολιτικούς (βλ. Τούσκ) και να εκτραχύνεται (βλ. επαναλαμβανόμενο πυρηνικό παραλήρημα Μεντβέντεφ), με μια πλειάδα ακήρυκτων ή παγωμένων ασύμμετρων πολέμων (βλ. λαθρομεταναστευτικό, Βαλκάνια, Αιγαίο και Ν.Α Μεσόγειο) να συντηρούν το γκρίζο χρώμα μιας υποβόσκουσας περιφερειακής ανάφλεξης και φυσικά με την ανθρώπινη ανησυχία όλων μας να είναι στα κόκκινα και να τροφοδοτεί το αυτονόητο μείγμα αγανάκτησης και εκκλήσεων για τον τερματισμό των συγκρούσεων και του δράματος των αμάχων.

Θα πρέπει ωστόσο να είναι ξεκάθαρο στο μυαλό μας, ότι τόσο η ‘’περί πολέμου’’ συζήτηση που διατυπώνεται από τα στόματα των επιτελών και των πολιτικών εκπροσώπων των άμεσα ή έμμεσα εμπλεκομένων, όσο και ο ίδιος ο πόλεμος αλλά και η αγριότητα με την οποία εκδηλώνεται στο πεδίο, είναι συνισταμένη πολλών παραμέτρων, που δεν ακολουθούν τον απλουστευτικό κώδικα των ανθρωπίνων συναισθημάτων και...

δυστυχώς ή ευτυχώς πλέον, δεν υποτάσσονται ούτε στις εκκλήσεις και στις πέτσινες αποφάσεις των διεθνών οργανισμών.

Όταν η πολυπαραμετρική εξίσωση της ισχύος ή της ισορροπίας ισχύος σε επίπεδο περιφερειακό ή συστημικό κλονίζεται και όταν η δυναμική της γεωπολιτικής φιλοδοξίας αισθάνεται ότι είναι ικανή να περιφρονήσει και εν τέλει να αμφισβητήσει στάτους και ‘’κεκτημένα» ετών, τότε ενεργοποιείται το ντόμινο «ΠΡΟΚΛΗΣΗ – ΡΗΞΗ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ» το οποίο ανατροφοδοτείται νομοτελειακά και η πολυπόθητη αποκλιμάκωση, δεν θα είναι αποτέλεσμα εκκλήσεων και αφορισμών, αλλά μιας νέας, καταφανώς ετεροβαρούς, ισορροπίας ισχύος, που όμως θα έχει τροποποιήσει δραματικά τους όρους της βιωσιμότητάς της και θα έχει καταστήσει απολύτως διακριτή την ταυτότητα ΚΑΙ του νικητή αλλά ΚΑΙ του ηττημένου.

Σε μια άλλη, εναλλακτική εκδοχή, η ενεργός εμπλοκή τρίτων - κατά κανόνα ισχυρών - με δυνατότητα και ρόλο καταλυτικό στην διαμόρφωση των όρων της ισχύος, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια βεβιασμένη ή καταναγκαστική αποκλιμάκωση, δημιουργώντας έτσι μια ‘’παγωμένη σύγκρουση’’, που μπορεί μεν να ικανοποιεί προσωρινά το πάνδημο αίτημα για ‘’ειρήνευση’’ ή για παρατεταμένη ‘’εκεχειρία’’, αλλά αυτό που στην ουσία κάνει είναι να δημιουργεί μια εκρηκτική συσσώρευση αδιεξόδων που θα επαναφέρουν την σύγκρουση με όρους ακόμη πιο βίαιους αλλά και εξαιρετικά πιο καταστροφικούς.

Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι…

Καμία έκκληση στο όνομα των δεκάδων χιλιάδων θυμάτων, δεν θα αποκαταστήσει την ειρήνευση και την σταθερότητα στην καθημαγμένη Λιβύη, εάν προηγουμένως δεν επιτευχθεί ένα νέο επίπεδο ισορροπίας μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών, αλλά και των εξωγενών ισχυρών συμφερόντων που αντιπαρατίθενται στο Λιβυκό θέατρο για την νομή του πραγματικού πλούτου…

Κανένα Ντέιτον  και κανένα Κουμάνοβο, δεν μετέτρεψε σε παράδεισο την Βαλκανική πυριτιδαποθήκη. Οι ‘’παγωμένες συγκρούσεις’’ είναι εκεί και ωριμάζουν σωρεύοντας φορτίο μίσους και αντιδικιών μέχρι την επόμενη έκρηξη. Τα Βαλκάνια άλλωστε, έδειξαν και στο παρελθόν τον τρόπο με τον οποίο αποτιμάται το κόστος των ‘’παγωμένων συγκρούσεων’’ και φυσικά η Αρμενία θύμισε πριν από λίγες μόλις ημέρες, ότι το γεωπολιτικό κόστος είναι βαρύτατο εκεί που η λαγνεία της ‘’παγωμένης σύγκρουσης’’ παραδίδεται σούμπητη στην γοητεία της αυταπάτης…

Καμιά σοβιετική διαχείριση του ‘’εθνικού ζητήματος’’ δεν εδραίωσε μια μόνιμη ειρήνη στο μετασοβιετικό περιβάλλον που σπαράσσεται από συγκρούσεις και μίση εθνοτικά…

Καμιά αναφορά στα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και στα εκατομμύρια εκτοπισμένους του Ουκρανικού μετώπου δεν θα φέρει ειρήνευση και σταθερότητα, εάν προηγουμένως δεν συμφωνηθεί ένα μεταπολεμικό στάτους που θα κλειδώσει και θα συντηρήσει μια νέα ισορροπία γεωπολιτικής συνύπαρξης ανάμεσα στον νικητή και στον ηττημένο…

Και φυσικά καμία οργή για το δράμα της Γάζας, δεν αρκεί για να διαμορφώσει έναν οδικό χάρτη οριστικής διεξόδου από την ένταση και το θανατικό. Αυτόν τον πόλεμο ΔΕΝ τον γέννησε η ικανότητα του Ισραήλ να εξοπλίζεται από τους ισχυρούς του ‘’προστάτες’’. Τον γέννησε το διαχρονικό μίσος των Αράβων της Παλαιστίνης και η κουλτούρα θανάτου από την οποία διακατέχονται… Τον γέννησαν δηλαδή όλα ετούτα για τα οποία αποφεύγουμε συστηματικά να μιλήσουμε, θεωρώντας ότι έτσι συμβάλουμε στην εδραίωση της Ειρήνης.

Αυτός ο λαός που δεινοπαθεί στην Γάζα, πιστεύει σε ποσοστό 92% ότι η Χαμάς δεν έχει κάνει εγκλήματα και το πιστεύει ακόμα και τώρα… Εγκρίνει σε ποσοστό 72% τους χειρισμούς της Χαμάς και το δηλώνει ακόμη και τώρα… Προφανώς δεν φταίνε τα παιδιά της Γάζας που μεγαλώνουν σε αυτό το εφιαλτικό περιβάλλον. Αλλά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί θα πρέπει να φταίει πάντα και μόνο το Ισραήλ και όχι πρωτίστως οι γονείς αυτών των παιδιών, που συντηρούν συνειδητά και συνένοχα αυτό το περιβάλλον για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με την κουλτούρα του ‘’μάρτυρα’’ μέσα σε αυτό…

Πιστεύει κανείς ότι… Εάν αύριο οι Αμερικανοί και οι λοιποί, σταματήσουν να εξασφαλίζουν οπλισμό στο Ισραήλ… Ότι εάν αύριο το Ισραήλ οδηγηθεί σε κατάρρευση μέσα από έναν ορυμαγδό κατακραυγής και διεθνούς απομόνωσης… Αυτό που θα επέλθει στην Μέση Ανατολή θα είναι η Ειρήνη;;;

Πιστεύει κανείς ότι εάν αύριο καταρρεύσει το Ισραήλ, οι Άραβες της περιοχής που εργαλειοποίησαν το ‘’Παλαιστινιακό’’ ως άλλοθι ικανό να συντηρεί το αντιεβραϊκό και το αντιδυτικό τους μένος, θα εγκαταλείψουν την κουλτούρα του μίσους και του θανάτου από την οποία διαπνέονται και θα μετατραπούν σε Αρσακειάδες;;;

Ας μην έχουμε καμία αυταπάτη…

Οποιαδήποτε πίεση ασκηθεί στο Ισραήλ, που θα το υποχρεώσει να αφήσει στην μέση την επιχείρηση εξόντωσης της Χαμάς και της συνακόλουθης – ας μην κοροϊδευόμαστε – συρρίκνωσης του γεωπολιτικού ρόλου των Αράβων της Παλαιστίνης, θα εκλαμβάνεται και θα εργαλειοποιηθεί ως νίκη της Χαμάς και ως τέτοια  θα εκτοξεύσει στα ύψη το θράσος και την δολοφονική επιθετικότητά τους…

Και φυσικά, η πιθανότητα κατάρρευσης του Ισραήλ, θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, και θα φέρει την Ευρώπη αντιμέτωπη με τον πραγματικό εφιάλτη…

Ειρήνευση στην Μέση Ανατολή μπορεί να επέλθει μόνο με την επαναδιατύπωση της εξίσωσης ισχύος που θα προσδιορίζεται με ένα ακόμη πιο ισχυρό Ισραήλ, που θα πρωταγωνιστεί και θα εγγυάται σοβαρές πολυμερείς συνεργασίες ΚΑΙ με Αραβικές χώρες που ενδιαφέρονται σοβαρά για την στρατηγική τους αναβάθμιση στον τομέα της Γεωοικονομίας. Και φυσικά με την απόλυτη συρρίκνωση της δυνατότητας των ακραίων ισλαμιστικών συμμοριών να διαδραματίσουν οποιονδήποτε περιφερειακό ρόλο στις εξελίξεις της επόμενης μέρας.

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"