Φιλόδοξος παίκτης στο γήπεδο της υψηλής στρατηγικής ή χώρα καθηλωμένη στον ρόλο της περιφερειακής κορδελιάστρας;

Ο Νετανιάχου κάποια στιγμή και με κάποιον τρόπο θα φύγει.  Ομοίως οι διεκδικητές του θρόνου του «σουλτανάτου» θα βρουν τον τρόπο να στείλουν αργά ή γρήγορα στα αζήτητα και τον Ερντογάν. Το Ισραήλ όμως θα παραμείνει στο περιφερειακό στερέωμα και θα έχει ρόλο κομβικό, μιας και οι πάντες κατανοούν ότι μια σοβαρή και ικανή να εγγυηθεί την νέα ενεργειακή και οικονομική Αρχιτεκτονική και ασφάλεια περιφερειακή δύναμη, είναι απολύτως αναγκαία προκειμένου να ευοδωθούν οι σχεδιασμοί της επόμενης μέρας…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Φυσικά στο περιφερειακό στερέωμα θα παραμείνει και η Τουρκία, ως μια ισχυρή και εξαιρετικά φιλόδοξη περιφερειακή δύναμη, η οποία όμως και κατά την διάρκεια της συγκεκριμένης κρισιακής περιόδου επιβεβαίωσε ότι ήταν, είναι και παραμένει ένας γεωπολιτικός δρων που δεν διαθέτει μπέσα… που διαθέτει υπερπλεόνασμα εμμονών… και που επενδύει τα μέγιστα στην διαχρονική στρατηγική συνεργασία της με ένα δίκτυο ισλαμοπαραφρόνων το οποίο επιβεβαιωμένα πλέον, συντηρεί την περιφερειακή αστάθεια και είναι πρόθυμο να εργαλειοποιηθεί για την προώθηση μιας εξαιρετικά επικίνδυνης αναθεωρητικής ατζέντας.

Αυτή η Τουρκία έχει επιλέξει να τοποθετηθεί σταθερά απέναντι από τους Αμερικανικανικούς σχεδιασμούς και τις Ευρωπαϊκές αυταπάτες, ενώ έχει καταστήσει στους πάντες σαφές ότι είναι απρόθυμη να συμβάλει στην ουσιαστική στήριξη των δυτικών σχεδιασμών σε οποιοδήποτε επίπεδο. Αυτό που φροντίζει είναι να εξαργυρώνει ακριβά την προσωρινή της ανοχή, φροντίζοντας πάντα να την εργαλειοποιεί σε τακτικό επίπεδο για την προώθηση των ευρύτερων στρατηγικών της επιδιώξεων.

Σημαντική παράμετρος που διευκολύνει με τρόπο καταλυτικό την μακροημέρευση του Τουρκικού καιροσκοπισμού, ως στοιχείο που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο απασχολεί την ατζέντα των ευρωατλαντικών επιτελείων, είναι η...

ανατροφοδοτούμενη στρατηγική ανεπάρκεια των ΗΠΑ, οι επιτελείς των οποίων επιμένουν να διαχειρίζονται ένα επικίνδυνο μείγμα ανασφάλειας και ατολμίας, μεταχρονολογώντας σταθερά την ουσιαστική ρήξη με το Σουλτανάτο, επενδύοντας σε μια πολιτική αλλαγή που θα μπορούσε να την απομακρύνει έως και να την αναστείλει οριστικά, τροποποιώντας έτσι τους όρους του παιχνιδιού και τα ισχύοντα στις μεταξύ τους σχέσεις.

Χαρακτηριστική άλλωστε της Αμερικανικής ατολμίας, μιας υποτιθέμενα Υπερδύναμης που δεν θέλει να σοβαρευτεί και αρνείται επίμονα να αντιμετωπίσει εαυτόν χειραφετημένα και με την απαραίτητη αυτοπεποίθηση, είναι και ο σημερινός «εναέριος περίπατος» του ταξιδιάρη Αμερικανού ΥΠΕΞ Μπλίνκεν, ο οποίος για να πάει από την Κύπρο στην Τουρκία, έκανε μια μικρή στάση στην Κρήτη, μιας και η σύμμαχος Τουρκία δεν επιτρέπει πτήσεις απευθείας από την Ελεύθερη Κύπρο στο έδαφός της.

Φυσικά και η τρέχουσα κρίση επιβεβαίωσε ότι κάθε τέτοια προσδοκία είναι καταφανώς ουτοπική και ότι οι κυρίαρχες στρατηγικές επιλογές της Άγκυρας είναι μη αναστρέψιμες αλλά και απόλυτα συνυφασμένες με τις ηγεμονικές της φιλοδοξίες, η στρατηγική επιβίωση των οποίων έχει απόλυτη ανάγκη την ώσμωση με τα περιβάλλοντα που δεν συνάδουν διόλου με τις ανατροφοδοτούμενες Δυτικές αυταπάτες. Η στάση άλλωστε σύσσωμης της αντιπολίτευσης που πλειοδότησε σε υπερφίαλους τυχοδιωκτισμούς συναγωνιζόμενη την ρητορική του Ερντογάν, επιβεβαιώνει απλώς ότι ο «πάγκος» μόνο εκπλήξεις δυσάρεστες επιφυλάσσει για τους αλαφροΐσκιωτους των ΗΠΑ.

Η Ελληνική Εξωτερική πολιτική πάντως, φαίνεται ότι δεν συνειδητοποιεί την δυναμική των εξελίξεων, ούτε φυσικά τον ρόλο που της επιφυλάσσει η ίδια η Ιστορία. Σε μια περιφερειακή κρίση άλλωστε, για την διαχείριση της οποίας η υψηλή στρατηγική θα έπρεπε να έχει την τιμητική της και η διεθνής θέση της χώρας να αναβαθμίζεται σταθερά σε κρίσιμο γεωστρατηγικό μέγεθος και όχι να παραμένει καθηλωμένη στον ρόλο της περιφερειακής κορδελιάστρας, το Ελληνικό ΥΠΕΞ και φυσικά ο Έλληνας πρωθυπουργός, αντί να σχεδιάσουν από κοινού με την Κύπρο, κρίσιμους άξονες ικανούς να συνθέσουν την νέα επικαιροποιημένη επιθετική Διπλωματία του Ελληνισμού στις νέες συνθήκες, δυστυχώς επέλεξαν γι΄ ακόμη μια φορά, να «παίξουν» στο ασφαλές γήπεδο της ήπιας πολιτικής, προκρίνοντας για τον εαυτό τους τον ρόλο του καλόβολου Ερυθροσταυρίτη.

Το μέλλον ΔΕΝ προδιαγράφεται ευχάριστο… Στην μεταπολεμική Γάζα, η Τουρκία θέλει να έχει λόγο και ρόλο. Ρόλο πρωταγωνιστικό. Κυρίαρχη επιδίωξη της Άγκυρας, είναι η εργαλειοποίηση του γεωπολιτικού στάτους της Γάζας προκειμένου να επιτύχει την καθολική ανατροπή του κυριαρχικού στάτους σε ολόκληρη την Ν.Α Μεσόγειο και να αναβαθμίσει τον ευρύτερο περιφερειακό της ρόλο... Η Ελλάδα - θα επιμείνουμε να το φωνάζουμε - οφείλει να προλάβει αυτήν την εξέλιξη, αναλαμβάνοντας συγκεκριμένες πρωτοβουλίες σε περιφερειακό, και ευρωπαϊκό επίπεδο. Κρίσιμος ο ρόλος των συνεννοήσεων με Ινδία, Κίνα αλλά και Αίγυπτο...

Το Ισραήλ φαίνεται ότι αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο να περιέλθει σε καθεστώς πολυεπίπεδης γεωπολιτικής ομηρείας, για αυτό και όλα δείχνουν πως θα επιδιώξει να μετατρέψει το όποιο μελλοντικό κράτος της Παλαιστίνης σε κράτος περίκλειστο στα όρια της Δ. Όχθης... Η ελληνική εξωτερική πολιτική αντιλαμβάνεται κάτι από όλα αυτά ή επιμένει να σπρώχνει κάτω από το χαλί την σκαλέτα με τις σύγχρονες γεωπολιτικές προκλήσεις;;;

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"