Γαλλικές εκλογές: Τοξικό αποτέλεσμα με οσμή πολυμερούς "πορτοκαλί" παρέμβασης

Όπως ήταν αναμενόμενο, υπάρχει μια σημαντική μερίδα αναλυτών που έχει επενδύσει πολλά στην εκλογική συμπεριφορά των Γάλλων ψηφοφόρων. Αυτή η προσέγγιση βέβαια, μπορεί να διευκολύνει σημαντικά την ανάδειξη ποικίλων επιθυμητών - ρεαλιστικών και μη - πολιτικών σεναρίων σε σχέση με τα αναμενόμενα τόσο στην Γαλλία όσο και στην Ευρώπη συνολικά…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Εμφανίζει όμως σοβαρό πολιτικό έλλειμμα ως προς την αποτίμηση των πραγματικών δεδομένων και με αυτήν την έννοια καλό θα είναι να επανεξεταστεί ως αντίληψη, έτσι ώστε να μην ματαιοπονούμε αναπαράγοντας επιφανειακές και αδιέξοδες προσεγγίσεις.

Ορισμένες κρίσιμες επισημάνσεις…

Η εκλογική συμπεριφορά κάθε κοινωνίας (επομένως και της Γαλλικής κοινωνίας) είναι πρωτίστως πολιτική συμπεριφορά. Ως τέτοια λοιπόν, δεν προκύπτει αιφνίδια και με καταλύτη την προσφυγή στην κάλπη. Αντιθέτως… 

• Διαμορφώνει τους όρους που οδηγούν στις εκλογές και τους διαμορφώνει είτε με την δράση της είτε με την παθητικότητά της… 
• Υπαγορεύει την κατάταξη των διεκδικητών της ψήφου με διακριτό ρόλο μέσα στο συστημικό πολιτικό στερέωμα… 
• Επιδρά καθοριστικά, με τις ανοχές της ή με τις αντιστάσεις της, στις απαραίτητες προσαρμοστικές διορθωτικές πολιτικές παρεμβάσεις στις οποίες καταφεύγουν τα πολιτικά κόμματα, προκειμένου να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη εκλογική στήριξη… 

Και προφανώς πιστοποιεί, μέσα από την διαδικασία ενός ιδιότυπου πολιτικού face control, ότι αποδέχεται τα νέα πολιτικά «φρούτα» που της σερβίρουν, για να «κλειδώσει» ΚΑΙ με την ψήφο της, την παρουσία τους στα πολιτικά πράγματα του τόπου.

Η Γαλλική κοινωνία λοιπόν οδηγήθηκε στις εκλογές και είχε να επιλέξει πολιτικά προϊόντα από έναν συγκεκριμένο και απολύτως συστημικό πολιτικό καμβά, ο οποίος προέκυψε ως συνισταμένη των δικών της πολιτικών ανοχών από την μια και των...

πολιτικών επιλογών ενός συστήματος ισχυρών και συγκροτημένων συμφερόντων από την άλλη, το οποίο επιδιώκει να την εγκλωβίσει στα δικά του συστημικά και απολύτως ελεγχόμενα «πολιτικά μαγαζιά».

Από την άποψη αυτή, η εκλογική επιλογή της Γαλλικής κοινωνίας που τροφοδοτεί μια ευρεία αναδιάταξη στο πολιτικό σκηνικό, ΔΕΝ συνιστά πράξη πολιτικής αντίστασης και επ’ ουδενί δεν σηματοδοτεί την έναρξη μιας διαδικασίας ευρύτερων πολιτικών ανατροπών που να εναρμονίζεται με τις ανάγκες των Γάλλων πολιτών και κατ’ επέκταση των λαών της υπόλοιπης Ευρώπης.

Ο κυβερνητικός συνασπισμός «ΜΑΖΙ» του οποίου ηγείται ο Πρόεδρος Εμ. Μακρόν απώλεσε την πλειοψηφία στην Γαλλική Βουλή. Ο συνασπισμός αυτός ήταν ένα κατάφορο συστημικό δημιούργημα και ως τέτοιο εισέπραξε ΚΑΙ την νίκη παλιότερα αλλά ΚΑΙ την πολιτική αποδοκιμασία στις συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες.

Η σημαντική ενίσχυση τω ποσοστών του συνασπισμού των (NUPES με πυρήνα την «Ανυπότακτη Γαλλία») του οποίου ηγείται ο Ζ.Λ. Μελανσόν, συνιστά επίσης μια κατάφορα συστημική επιλογή, αφού σχετίζεται με την προσπάθεια ευρείας ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατικής συστημικής συνιστώσας και από αυτήν την άποψη δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως πολιτικά ανατρεπτική πολιτική πράξη.

Η εκτόξευση της κοινοβουλευτικής δύναμης του «Εθνικού Συναγερμού» της Μαρίν Λεπέν, προέκυψε αφού πρώτα ολοκληρώθηκε η προσαρμογή της Ακραίας ρητορικής προς το συστημικότερον, και καλό θα είναι αντί να επιχαίρουμε, να ανησυχούμε οι πάντες για όλες τις αυταπάτες που πρόκειται να οδηγηθούν στο αλεστήρι της παράνοιας και της ιστορίας, όπως ακριβώς συνέβη και με την «ελληνοπρεπή» υποτίθεται ενίσχυση της νεοναζιστικής Χ.Α. Σε κάθε περίπτωση και αυτήν την επιλογή, αντισυστημική και ανατρεπτική πολιτική πράξη ΔΕΝ της λες και καλό θα είναι οι θιασώτες αυτής της αντίληψης να ανασύρουν στην μνήμη τους τις διαρκείς μεταμορφώσεις του συγκεκριμένου πολιτικού συνασπισμού, τόσο στην μετά ΒΡΕΧΙΤ εποχή όσο κυρίως στην συγκρουσιακή δυναμική που διαμορφώνεται στην Ευρωπαϊκή σκακιέρα, με αφορμή την Ρωσσο-Ουκρανική σύγκρουση.  

Καλό θα είναι επίσης, οι επενδύοντες στην «ανατρεπτική» ατζέντα Μελανσόν να ξανασκεφτούν ΚΑΙ τον πολιτικό καιροσκοπισμό του απέναντι στα «Κίτρινα Γιλέκα» αλλά ΚΑΙ την επαμφοτερίζουσα στάση του απέναντι στην Συνθήκη του Άαχεν, τις καθ’ όλα ανυποψίαστες εποχές…

Τέλος, είναι φανερό πως το 53,77% της αποχής, ομοίως δεν μπορεί  να εκλαμβάνεται ως επιλογή με δυναμική πολιτικής ανατροπής, αφού παραπέμπει σε πολίτες με διάχυτη την απογοήτευση και τον πολιτικό συμβιβασμό.

Ως προς το «δια ταύτα»…

Όχι δεν κινδυνεύει με πολιτική ακυβερνησία η Γαλλική δημοκρατία. Οι συστημικές δυνάμεις στο σύνολό τους θα βρουν την φόρμουλα της πολιτικής συμπόρευσης στα κρίσιμα διακυβεύματα που αφορούν σε προτεραιότητες της Γαλλικής άρχουσας τάξης. Άλλωστε ήδη από τις πρώτες κιόλας ώρες μετά το κλείσιμο της κάλπης έσπευσαν να δηλώσουν «ευελιξία» και «υπευθυνότητα» ως αντιπολίτευση, σπεύδοντας να διασκεδάσουν τις όποιες ανησυχίες ΚΑΙ απέναντι στα κέντρα που τους εξασφάλισαν πολιτική υποστήριξη.

Ο πραγματικός κίνδυνος για την Γαλλία είναι άλλος και σχετίζεται πρωτίστως με την σημαντική πιθανότητα αποδυνάμωσης του γεωπολιτικού ρόλου που θα μπορούσε να διαδραματίσει ΚΑΙ σε σχέση με τις διεργασίες που αφορούν στην Ευρωπαϊκή ανασύνταξη, οι οποίες ενδέχεται να οδηγήσουν ακόμη και σε αναθεώρηση των συνθηκών ενώ σε κάθε περίπτωση θα επαναπροσδιορίσουν ρόλους αλλά και μερίδιο ισχύος στον ηγετικό πυρήνα της, αλλά ΚΑΙ σε σχέση με την τελική έκβαση που αναμένεται να έχει η διαδικασία ανακατανομής ισχύος που βρίσκεται σε εξέλιξη και αυτό είναι κάτι που ευνοεί τους σχεδιασμούς των Αμερικανών και βεβαίως την διαχρονική δολιότητα των Βρετανών σε ολόκληρη την Μεσόγειο αλλά και στην Μ. Ανατολή.

Είναι λοιπόν φανερό ότι η εκτεταμένη μετακίνηση του εκλογικού σώματος που καταγράφεται στις Γαλλικές εκλογές, δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να ερμηνεύεται αποκλειστικά και μόνο με τους παραδοσιακούς πολιτικούς όρους. 

• Όχι γιατί δεν υπήρξαν κατά το παρελθόν ρήξεις, κοινωνική πόλωση και μαζικές κινητοποιήσεις και δράσεις που θα μπορούσαν να αιτιολογήσουν μια τέτοια μεταστροφή... 
• Αλλά διότι είναι αποδεδειγμένο ότι ουδείς κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά αυτό το συγκρουσιακό περιβάλλον, ούτε την ώρα που οι κινητοποιήσεις ήταν στην κορύφωσή τους ούτε βεβαίως και μεταγενέστερα. 

Ο Μελανσόν και το κίνημά του ΔΕΝ είναι η διακριτή διαφορά που στέκεται απέναντι στην πολιτική που κυριάρχησε τα προηγούμενα χρόνια. Είναι ένα μόρφωμα που κινείται στα όρια του πολιτικού καιροσκοπισμού και επιδιώκει να τον εμπιστευτούν και να πρωταγωνιστήσει στο συστημικό πείραμα αναβίωσης της Γαλλικής Σοσιαλδημοκρατίας.

Μια κοινωνία που επιδεικνύει αυτήν την πολιτική συμπεριφορά κατά την διάρκεια της εκλογικής αναμέτρησης και αποδεικνύει στην πράξη ότι είναι εξαιρετικά ευάλωτη στον κίνδυνο να συνθλιβεί μαζικά ανάμεσα στην λάθος επιλογή και στην επιλογή της αποχής (η οποία ειρήσθω εν παρόδω μπορεί στην εύσχημη προσέγγισή της να παραπέμπει σε στάση πολιτικής απέχθειας απέναντι στα τεκταινόμενα, στην ουσία όμως αυτή η στάση συνιστά τον ορισμό της πολιτικής αποστράτευσης) δεν είναι η κοινωνία η οποία μπορεί να δώσει δυναμική ανατροπής. 

Άλλωστε για την εκδήλωση μιας τέτοιας εξέλιξης, δεν αρκεί μονάχα η οργίλη συμπεριφορά και οι επιλογές πολιτικής απαξίωσης των πάντων. Χρειάζεται πρώτα απ’ όλα και κυρίως… Θετική και ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση… Συσπείρωση γύρω από αυτήν… Οργάνωση… Επιτελικός σχεδιασμός… Πολιτικό επιτελείο κλπ κλπ κλπ…

ΟΥΤΕ στην Γαλλία… ΟΥΤΕ στην Ευρώπη… Μπορούν οι λαοί να επενδύσουν τις προσδοκίες τους σε μια αναβίωση του φαινομένου των κίτρινων ή του όποιου χρώματος γιλέκων, που οδηγούν την αγανάκτηση σε εκτόνωση και δημιουργούν περιβάλλον για να φωτογραφίζονται οι Λαφαζάνηδες όπου Γης. Η Γαλλία του 2022 δεν είναι η Γαλλία της δεκαετίας του 60.

Οι Γαλλικές εκλογές δεν ήταν μια αμιγώς Εθνική υπόθεση…

Η εκτίμηση μπορεί να μοιάζει παρακινδυνευμένη αλλά καλό θα ήταν να μην την απορρίψουμε αβασάνιστα. Η Ευρώπη ως μέρος της συστημικής σύγκρουσης που κλιμακώνεται με επίκεντρο το Ουκρανικό, εισέρχεται σε αχαρτογράφητα νερά σε ότι αφορά στην Οικονομική της ευμάρεια, την παραγωγική της ισχύ, την θεσμική και εν τέλει την γεωπολιτική της υπόσταση.  Η Ευρώπη ως συνισταμένη της στρατηγικά συμβιβαστικής συνύπαρξης τριών ισχυρών δυνάμεων (Βρετανίας, Γαλλίας και Γερμανίας) συντηρήθηκε 50 και πλέον χρόνια με την καθυπόταξη των περιφερειακών χωρών. 

Σε συνθήκες όμως ευρείας ανακατανομής της ισχύος, αυτή η στρατηγική συνύπαρξη πρακτικά δεν υφίσταται πλέον. Έχει παραδώσει την θέση της σε έναν εγγενή ανταγωνισμό ΚΑΙ για τον ουσιαστικό έλεγχο της γεωπολιτικής Ευρώπης, αλλά για τον στρατηγικό έλεγχο της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου και της Μ Ανατολής.

Η γεωπολιτική αποδυνάμωση της Γαλλίας στο πλαίσιο αυτού ακριβώς του ανταγωνισμού, είναι μέρος και των Γερμανικών… Και των Αμερικανικών… Αλλά Και των Βρετανικών επιδιώξεων. Το πολιτικό μείγμα που ανέδειξε η Γαλλική κάλπη - συστημικό όν - μπορεί να διασφαλίσει την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση των αναγκών της Γαλλικής Άρχουσας τάξης άρα και την ανοχή της σε διεργασίες που δεν την θίγουν άμεσα και καθοριστικά.

Είναι όμως ένα μείγμα εξαιρετικά τοξικό και επαρκές για να επιφέρει την γεωπολιτική παράλυση της Γαλλίας. Είναι προφανές ότι ισχυρά κέντρα, εκτός της Γαλλικής επικράτειας, είχαν κάθε λόγο να στηρίξουν πολιτικά μια τέτοια εξέλιξη.

Ας μην βιαστούμε λοιπόν να αποτιμήσουμε αποκλειστικά και μόνο με τα παραδοσιακά ερμηνευτικά εργαλεία το εκλογικό αποτέλεσμα και την πολιτική του προοπτική. Ενδέχεται πάρα πολύ σύντομα να διαπιστώσουμε ότι η στήριξη ξένων κέντρων που οδήγησε στην αναβίωση σκελετών, ενδέχεται να έχει προσλάβει ήδη τα χαρακτηριστικά μιας πολυμερούς «πορτοκαλί» παρέμβασης, εν όψει εξελίξεων που αναμένεται να είναι καταιγιστικές.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"