Η Ελληνική αποτροπή έχει καταρρεύσει – Νέα εθνική υπαναχώρηση από τον αυτοφοράκια του πρωθυπουργού

Η επιλογή του Έλληνα πρωθυπουργού να υποτάσσει τα πάντα στην εξυπηρέτηση των προσωπικών του φιλοδοξιών, προσβλέποντας αποκλειστικά και μόνο στην μακροημέρευση και κυρίως στην αναβάθμιση της διεθνούς πολιτικής του σταδιοδρομίας με την στήριξη των ευρωατλαντικών προστατών, είναι μια απολύτως συνειδητή αλλά εξαιρετικά επιζήμια επιλογή, με ανυπολόγιστο κόστος για την πατρίδα…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Οι πρωθυπουργικοί χειρισμοί, έχουν οδηγήσει σε απόλυτη κατάρρευση το ειδικό βάρος που θα μπορούσε να παίξει η χώρα στα περιφερειακά δρώμενα. Η βαρύτητα του πολιτικού της λόγου απαξιώνεται σταθερά σε όλα τα υπερεθνικά φόρα. Η συμμετοχή της σε αυτά, δεν είναι παρά ο φερετζές που νομιμοποιεί καταστροφικούς χειρισμούς σε βάρος της κυριαρχίας της, των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και του Ελληνισμού γενικότερα…

Η υποτιθέμενη Βαλκανική υπεροχή της Ελλάδας, εξελίσσεται σταθερά σε ένα εξευτελιστικό παραμύθι αφού, Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία, οι πάντες, είτε την αγνοούν, είτε πολύ περισσότερο την ταπεινώνουν επιδεικτικά με πρωτοβουλίες και χειρισμούς που επί της ουσίας παραμένουν αναπάντητοι, ενώ στο πεδίο του στρατηγικού ανταγωνισμού που αφορά στο Ελληνοτουρκικό σύστημα, η πατρίδα μας εγκλωβίζεται σε ανατροφοδοτούμενα αδιέξοδα, την ίδια στιγμή που η Τουρκία κλιμακώνει την στρατηγική της επιθετικότητα και αναβαθμίζει σταθερά την γεωπολιτική της αλητεία, αναγορεύοντάς την σε γεωπολιτικό κεκτημένο και μάλιστα με πολλαπλή θεσμική θωράκιση, με την ανοχή ή ακόμη και με την στήριξη της Ελλάδας…

Το καινούριο στοιχείο το οποίο εισβάλει με δυναμισμό στην σύγχρονη γεωπολιτική πραγματικότητα της υποτιθέμενα ισχυρής Ελλάδας, είναι η... 

σταθερή αποδόμηση παραδοσιακών «κόκκινων γραμμών» αλλά και επιμέρους «στρατηγικών επιτευγμάτων» τα οποία υποτίθεται ότι διασφάλισε η χώρα μας με προγενέστερες συμφωνίες και στοχευμένους χειρισμούς, κατά την διάρκεια των τελευταίων χρόνων.  Και αυτό, την ίδια στιγμή που συνεχίζει να ροκανίζεται σταθερά η περιφερειακή της θέση, άλλοτε με την σιωπηρή αδρανοποίηση και άλλοτε με την επιδεικτική εγκατάλειψη εκ μέρους των υπολοίπων δρώντων, των πολυδιαφημισμένων τριμερών ή πολυμερών συνευρέσεων, που διακρίθηκαν για την στρατηγική τους ρηχότητα η οποία ευδοκίμησε στο περιβάλλον της αδράνειας και της πρωτοφανούς κυβερνητικής ατολμίας. Κέντρα εξουσίας στην Λιβύη, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος και τόσοι άλλοι, συνειδητοποιούν σταδιακά ότι η Ελλάδα επιμένει να κινείται στην λογική του παρασιτισμού, χωρίς κανόνες και χωρίς τον αυτονόητο σεβασμό στον εαυτό της, γι’ αυτό και αναζητούν σοβαρούς δρώντες για να «κάνουν παιγνίδι» στην περιφερειακή σκακιέρα που ανασυντάσσεται.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός, η κυβέρνησή του, αλλά και οι επιτελείς του κόμματος που στηρίζουν την κυβέρνηση στην νομή της εξουσίας, εξαπατούν και εκβιάζουν τους Έλληνες πολίτες και το κάνουν συνειδητά, ενώ την ίδια στιγμή αποπνέουν προς κάθε κατεύθυνση, μια διάχυτη κουλτούρα συμβιβασμού, ηττοπάθειας και αλυσιδωτών υπαναχωρήσεων που απειλούν πλέον σοβαρά την ίδια την στρατηγική επιβίωση της χώρας.

Η «Διακήρυξη της Αθήνας», επιβεβαιώνεται καθημερινά ότι εργαλειοποιείται ως κέλυφος για το ξεδίπλωμα μιας πρωτόγνωρης πολιτικής προστυχιάς, που αποδυναμώνει την χώρα, εγκαταλείπει την Κύπρο, ροκανίζει την παραδοσιακή ατζέντα του Ελληνισμού και την ίδια στιγμή θωρακίζει και διευρύνει έτι περαιτέρω τον τουρκικό αναθεωρητισμό.

Η Τουρκία δεν αισθάνεται πλέον φόβο και ανασφάλεια, από τον δυναμισμό που θα μπορούσε θεωρητικά να χαρακτηρίζει την όποια Ελληνική απάντηση. Η Τουρκία «διαβάζει» το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό και το διαβάζει καλά. Είναι λοιπόν σε θέση να γνωρίζει ότι, με αυτούς στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, Ελληνική απάντηση ΔΕΝ πρόκειται να υπάρξει. Και εάν υπάρξει, θα είναι κάποια εξόφθαλμα ευνουχισμένη επικοινωνιακή πιρουέτα, που θα σπεύσουν την επόμενη κιόλας στιγμή να την υποβαθμίσουν οι γνωστοί Γεραπετρίτηδες, φοβούμενοι την πιθανότητα πραγματικής κλιμάκωσης με πρωτοβουλία των Ελλήνων αξιωματικών.

Για να το πούμε λοιπόν με λόγια απλά… Η Ελληνική αποτροπή έχει καταρρεύσει πλήρως και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά οι επιτελείς της Άγκυρας.

Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, δεν μπορεί να ανακόψει αυτήν την πορεία προς την καταστροφή. Αρνείται να αναλάβει ρόλο, ευθύνη και συγκεκριμένες πρωτοβουλίες σε μια διαφορετική κατεύθυνση, που θα στείλουν ξεκάθαρο μήνυμα σε όλους όσους επιβουλεύονται την ακεραιότητα και την υπόσταση της πατρίδας μας. Παραμένει καθηλωμένο στον δικό του μικρόκοσμο και σε έναν φτηνό πολιτικάντικο ανταγωνισμό, με επίδικο την νομή της εξουσίας, αδιαφορώντας για την Ελλάδα της επόμενης μέρας σε ένα περιβάλλον κρίσιμων γεωστρατηγικών ανατροπών και εξειδικευμένων προκλήσεων που ζητούν ρόλο και απαντήσεις.

Και επειδή θα υπάρξουν και εκείνοι που θα σπεύσουν να ισχυριστούν ότι το άρθρο αναπαράγει ηττοπάθεια και υποτιμά τα πολύ σημαντικά βήματα που έχουν συντελεστεί, καλό θα είναι να είμαστε ξεκάθαροι.

Όχι… Το άρθρο ΔΕΝ μηδενίζει… ΔΕΝ υποβαθμίζει… Και ΔΕΝ αναπαράγει κανενός είδους ηττοπάθεια και απογοήτευση για να επηρεάσει αρνητικά τους αναγνώστες. Αυτό που επιχειρεί να κάνει, είναι να χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου πριν να είναι αργά. Αυτό που επιχειρεί να διαμηνύσει, είναι ότι «με πορδές δεν βάφονται αυγά» και δυστυχώς αυτοί που έχουν στα χέρια τους το μέλλον αυτής της χώρας, επιδίδονται σε πορδές που δεν έχουν κανένα απολύτως αντίκρισμα στην αποτίμηση των πραγματικών δεδομένων, την οποία όμως επιχειρούν με σοβαρότητα, όλοι αυτοί που θέλουν να γνωρίζουν και που δεν παραδίδονται στην λαγνεία των απατηλών επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων.

Όχι… Προφανώς και δεν αμφισβητούμε τις εξοπλιστικές πρωτοβουλίες που μετά κόπων και βασάνων και μέσα από τα μύρια όσα εμπόδια έχουν αναληφθεί τα τελευταία χρόνια. Αυτό που θέλουμε να θυμίσουμε, είναι ότι η αποτελεσματικότητα της εξοπλιστικής επάρκειας ενός Έθνους, κρίνεται ΜΟΝΟΝ στο πεδίο και για να υπάρξει αποτίμηση στο πεδίο, βασική προϋπόθεση είναι να υπάρχει πολιτική ηγεσία που να έχει την θέληση και να είναι αποφασισμένη να δώσει την ανάλογη πολιτική εντολή.

Αλλά αυτήν την πολιτική εντολή, ΔΕΝ πρόκειται να την δώσουν οι Γεραπετρίτηδες του πρωθυπουργικού επιτελείου. Άλλωστε μόλις χθες – και ενώπιον του αδίστακτου Χακάν Φιντάν – ο Έλληνας ΥΠΕΞ λειτουργώντας ως αυτοφοράκιας του πρωθυπουργού, έσπευσε να μιλήσει για «θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας», πετώντας με μια δήλωση στο καλάθι των αχρήστων, τον σκληρό πυρήνα της Εξωτερικής πολιτικής χρόνων, η οποία επιμένει να μιλά για ΜΙΑ και ΜΟΝΗ διαφορά που αφορά στην οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.

Οι αλλεπάλληλες ήττες που καταγράφει τα τελευταία πενήντα χρόνια ο Ελληνισμός, ΔΕΝ οφείλονται σε εξοπλιστική ανεπάρκεια αλλά στην πολιτική εντολή που ΕΠΡΕΠΕ να δοθεί αλλά ΔΕΝ δόθηκε, άλλοτε γιατί κιότεψαν και άλλοτε γιατί πρόδωσαν αυτοί που έπρεπε να την δώσουν.

Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε ξεκάθαροι. Κανένα εξοπλιστικό πρόγραμμα αλλά και καμιά οπλική υπεροχή της χώρας στο πλαίσιο του Ελληνοτουρκικού συστήματος, δεν είναι και δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως μονοδιάστατο μέγεθος και καλό θα είναι να σταματήσει το παραμύθι της αποβλάκωσης από τα διόλου αθώα ΜΜΕ...

Η όποια υπεροχή, ακόμη και εάν είναι δεδομένη, ακόμη και εάν θεωρείται απολύτως αδιαμφισβήτητη, για να μπορεί να αποτελεί πραγματική παράμετρο ισχύος και όχι μια απλή εμπορική πράξη στο πλαίσιο της διαχείρισης εθιμικών συμμαχικών υποχρεώσεων, έχει ανάγκη από έναν κρίσιμο πολλαπλασιαστή ισχύος που σχετίζεται ακόμη και με το "πως την πουλάς" στο κρίσιμο παίγνιο της προβολής της ισχύος...

Και φυσικά, η καθοριστικότερη ίσως παράμετρος σε αυτήν την εξίσωση, έχει να κάνει με την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού που θα κληθεί να πάρει αποφάσεις την κρίσιμη ώρα...

Όσο επιμένουμε να κανακεύουμε άχρηστους, φοβικούς, άτολμους και συμβιβασμένους, η υπεροχή μετατρέπεται σταδιακά σε θεμελιώδες και αξεπέραστο μειονέκτημα με δυσβάσταχτο κόστος...

Εν κατακλείδι…

Το άρθρο επιχειρεί - μεταξύ άλλων - να αναδείξει και την ευθύνη όλων ημών, οι οποίοι σπεύδουμε να πανηγυρίσουμε για τις επιλογές μας, στοιχιζόμενοι αγεληδόν πίσω από κομματικές ταμπέλες και στηρίζοντας το καταστροφικό έργο των εκπροσώπων που επιλέγουμε, με την απεριόριστη ανοχή που προσφέρουμε, ενώ η χώρα οδηγείται στην καταστροφή. Ο γεωπολιτικός χρόνος πυκνώνει επικίνδυνα. Εάν δεν αλλάξει ΤΩΡΑ η πολιτική μας συμπεριφορά, θα πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι η πατρίδα μας ΔΕΝ έχει μέλλον.

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"