Λυτούς και
δεμένους επιστράτευσε το πρωθυπουργικό
επιτελείο για να ευνουχίσει και εν τέλει να εξοβελίσει από τον δημόσιο
διάλογο την έννοια της «Eθνικής μειοδοσίας» αναφορικά με την διαχείριση της
εξωτερικής πολιτικής και τους κρίσιμους κυβερνητικούς χειρισμούς που σχετίζονται
με το περιεχόμενο της Ελληνοτουρκικής ατζέντας…
Τι και αν ο ίδιος
ο αρμόδιος Υπουργός του, ο κ.
Γεραπετρίτης, σπεύδει όχι μόνο να διατηρήσει απολύτως ενεργά όλα όσα
σηματοδοτεί αυτή η έννοια, αλλά φροντίζει παράλληλα με αυτό, να μας
γνωστοποιήσει ότι την εργολαβία που του
ανατέθηκε, θα φροντίσει να την φέρει σε πέρας και δεν δίνει δεκάρα τσακιστή εάν η ίδια του η πατρίδα θα τον αντιμετωπίσει
ως Εθνικό μειοδότη, εξ αιτίας των χειρισμών, των επιλογών και κυρίως των
υπαναχωρήσεων με τις οποίες ετοιμάζεται
να υποδεχτεί την Τουρκική μαξιμαλιστική ατζέντα…
Δεν μας είπε όμως ο κύριος πρωθυπουργός και οι δικοί του άνθρωποι που έσπευσαν να
δαιμονοποιήσουν την έννοια του Εθνικού μειοδότη…
Πως είναι δυνατόν να αναγνωρίζει ο ίδιος ότι η Τουρκία πλειοδοτεί σε παραλογισμό και απαιτήσεις που συνθέτουν την Τουρκική μαξιμαλιστική ατζέντα και περιφρονούν κατάφορα το Διεθνές Δίκαιο και την ίδια στιγμή να θεωρείται ανυπόστατη η έννοια της μειοδοσίας, στην στάση των εμπλεκομένων εκπροσώπων της χώρας μας, που αναζητούν φόρμουλα συμβιβασμού η οποία όμως...
Διεκδικητική πλειοδοσία χωρίς την αντίστοιχη διαπραγματευτική μειοδοσία που να θεμελιώνει κέρδη ή ζημίες αντίστοιχα ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει. Και αυτός που καταφεύγει συνειδητά σε μια δυνητικά ανύπαρκτη και παντελώς απαράδεκτη ερμηνευτική λαθροχειρία, απλώς αυτοακυρώνεται. Τόσο απλά…
Πως γίνεται πρακτικά να παραμένει η πλειοδοσία και
ο μαξιμαλισμός του ενός μέρους (δηλαδή της Τουρκίας) κυρίαρχο στοιχείο στην ατζέντα των συζητήσεων και
συνακόλουθα στην φόρμουλα των λύσεων που προδιαγράφεται ότι θα αναζητηθούν και την ίδια στιγμή η στάση των εκπροσώπων του άλλου μέρους
(δηλαδή της Ελλάδας) που δείχνουν να αποδέχονται με την στάση τους αυτόν τον
βιασμό, να εκλαμβάνεται ως ένας
ισορροπημένος συμβιβασμός και όχι ως μια καραμπινάτη και απαράδεκτη στάση
εθνικής μειοδοσίας;;;
Και εν τέλει… Πως γίνεται να χρησιμοποιείται ως
επιπρόσθετη απόδειξη του δήθεν ανυπόστατου της χρήσης της έννοιας της
μειοδοσίας, η επί του θέματος τοποθέτηση
στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που δείχνουν διατεθειμένοι
να στηρίξουν κάθε διευθέτηση που θα συνιστά μια «Πρέσπα του Αιγαίου», ούτως
ώστε να ξεπλένεται και να εξισορροπείται
το δικό τους απαράγραπτο Εθνικό έγκλημα;;;
Τι έκαναν δηλαδή ο κ. Τσίπρας και ο κ. Κοτζιάς
στις Πρέσπες;;; Διαχειρίστηκαν
κρίσιμες εθνικές προτεραιότητες με αίσθημα εθνικής ευθύνης ή μήπως απεμπόλησαν
τα πάντα, εκποιώντας εθνικό κεφάλαιο και μέσα από μια ακραία μειοδοτική
συμπεριφορά, ενεργοποίησαν και πάλι το Βαλκανικό ναρκοπέδιο με επιπτώσεις καταστροφικές
που αρχίζουν ήδη να εμφανίζονται;;;
Ας αφήσουν λοιπόν οι πάντες το κρυφτούλι με τις λέξεις, διότι σε μια χώρα που τα πράγματα δεν λέγονται
με το όνομά τους, η ώρα που θα πρέπει να καταβληθεί το τίμημα θα συνιστά μια
διαδικασία ιδιαίτερα οδυνηρή.
Η πατρίδα μας στην νεότερη πολιτική της ιστορία,
καταγράφει εθνικές ήττες, εθνικές τραγωδίες και απώλεια
εθνικού κεφαλαίου το οποίο πρακτικά δεν αναπληρώνεται. Πολλά απ’ αυτά υπήρξαν αποτέλεσμα λαθών, ατολμίας, φοβικών
συνδρόμων που κυριάρχησαν, αλλά και κρίσιμων ευκαιριών που δεν αξιοποιήθηκαν
την ώρα που θα έπρεπε να αξιοποιηθούν.
Τα Ίμια και το καθεστώς των γκρίζων ζωνών που εγκαινίασαν, ήταν ίσως η πλέον ενδεικτική συνισταμένη από την
ύπαρξη όλων των παραπάνω.
Το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έσπευσε να αξιοποιήσει
την ιστορική ευκαιρία που της δόθηκε και δεν ανέλαβε
συγκεκριμένες πρωτοβουλίες κυρίως σε επίπεδο επιχειρησιακό, προκειμένου να ξεμπερδέψει άπαξ και δια παντός με τα τετελεσμένα του Αττίλα στην
Κύπρο, την μοιραία νύχτα του αμφιλεγόμενου πραξικοπήματος στην Τουρκία το
2016 και αντί γι’ αυτό επιδόθηκε σε δεκάρικους για την Δημοκρατία(!!!) στην
Τουρκία που αίφνης είχε καταλυθεί, δεν
συνιστά μόνο ακόμη μια διαχειριστική αστοχία αντίστοιχη με αυτή των Ιμίων, αλλά αναδεικνύει και την κωμικοτραγική
διάσταση του τι σημαίνει στην πράξη το να βρίσκεται η ιδεοληπτική Αριστερά στην
κυβερνητική εξουσία.
Η αθλιότητα των Πρεσπών όμως, ΔΕΝ ήταν συνισταμένη λαθών και ατολμίας. Ήταν συνειδητή πράξη Εθνικής μειοδοσίας από μια κυβέρνηση η οποία πρόθυμα, αμετανόητα και σε πλήρη αντίθεση με την θέληση του συνόλου της Ελληνικής κοινωνίας που βρέθηκε στους δρόμους απαιτώντας την μη υπογραφή αυτού του εκτρώματος, δεν δίστασε να προβεί στο απονενοημένο.
Ας σταματήσουμε
λοιπόν να στρογγυλεύουμε τις γωνίες και να δημιουργούμε προκαταβολικά ένα
κέλυφος προστασίας και απαλλαγής, για τους διαφαινόμενους πρωταγωνιστές μιας
διαφαινόμενης αθλιότητας.
Πράξεις Εθνικής μειοδοσίας ΚΑΙ υπήρξαν ΚΑΙ δυστυχώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όσο θα επιτρέπουμε η συζήτηση επί του
θέματος να γίνεται περί διαγραμμάτων, να δαιμονοποιεί χαρακτηρισμούς, να
αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να μπει στην ουσία του προβλήματος, να
αρκείται στο να εκλαμβάνει ως ασαφή και
απροσδιόριστα τα όρια ανάμεσα στην συνετή διαχείριση και στον Εθνικό
εξευτελισμό και φυσικά όσο θα συνεχίζουμε να αποδεχόμαστε όλοι μας, ένα ιδιότυπο καθεστώς που τροφοδοτεί την λήθη,
την παραίτηση και το καταστροφικό περιβάλλον της ατιμωρησίας, για τους πρωτεργάτες
Εθνικών καταστροφών.
Διότι αυτοί υπήρξαν. Και δυστυχώς συνεχίζουν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, παριστάνοντας τους ήρως και τους λυτρωτές. Διότι ουδείς απαίτησε την παραδειγματική τους τιμωρία. Και η ανυπαρξία τιμωρίας, νομιμοποιεί τα εγκλήματα και ταυτόχρονα διευκολύνει την ανώδυνη στροφή της συλλογικής μας σκέψης και εν τέλει την αποδοχή λύσεων που σε άλλες εποχές ήταν αδιανόητη κάθε συζήτηση γύρω από αυτές.
Η σταδιακή «ελληνοποίηση» της Τουρκικής εμπνεύσεως
και κοπής «Διζωνικής δικοινοτικής» λύσης στο Κυπριακό, είναι ίσως το πιο πρόσφατο και εξόχως χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της βαθμιαίας
διολίσθησης σε λογικές που νομιμοποιούν κατοχικά τετελεσμένα. Και δυστυχώς
έπεται ΚΑΙ συνέχεια…
Ουδείς θα προσπαθούσε ξαφνικά να ενοχοποιήσει κάθε συζήτηση για Εθνική μειοδοσία, εάν δεν είχε προαποφασίσει να βουτηχτεί
μέχρι τον λαιμό στο βούρκο της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου