Ας κρατήσουμε θεμιτές αποστάσεις από συναισθηματικές απολυτότητες

Τον Αύγουστο του 2024, δηλαδή μόλις τον προηγούμενο μήνα, επιστρατεύτηκε ο πρώην αξιωματούχος του αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας και ειδικός σε θέματα Ιράν, Τουρκίας και Μέσης Ανατολής ο γνωστός Michael Rubin, προκειμένου να μας εξηγήσει το γιατί η Τουρκία δεν μπορεί ποτέ να αποκτήσει το stealth μαχητικό 5ης γενιάς δηλαδή το F-35…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Σήμερα, έναν μήνα μετά, επιβεβαιώνεται ότι την περίοδο που ο πρώην αξιωματούχος συνέτασσε το άρθρο του, στο βρώμικο παρασκήνιο της συναλλαγής, οι Αμερικανοί πρότειναν στους Τούρκους να παρκάρουν στο Ιντσιρλίκ τους S-400, προκειμένου να μην τσαλακωθεί το γόητρο του Ερντογάν, και αμέσως μετά να επανενταχθούν κανονικά στο πρόγραμμα των F-35…

Φυσικά μέχρι την τελική και οριστική επιβεβαίωση της όποιας εξέλιξης, πολλά είναι αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν. Αυτό όμως που έχει σημασία να κατανοήσουμε, είναι το γεγονός ότι στο παρασκήνιο οι πάντες δουλεύουν για να πάρει η Τουρκία τα F-35 διατηρώντας ταυτόχρονα το σύστημα S-400 και όχι για να συνειδητοποιήσει τον οριστικό της αποκλεισμό από αυτά.

Κατά τα λοιπά, εμείς συνεχίζουμε να διαβάζουμε και να αναπαράγουμε τις «αξιόπιστες» αναλύσεις του Michael Rubin, χωρίς να...

διατηρούμε τις απαραίτητες επιφυλάξεις, διότι συμπεριφερόμενοι ως χρυσόψαρα, ξεχάσαμε ήδη μέσα στον μήνα που μεσολάβησε, ότι η σχέση των αναλύσεών του με την επιβεβαίωση, είναι αντίστοιχη της ταύτισης που έχει το άσπρο με το μαύρο σ’ αυτήν την ζωή…

Φυσικά αυτή η ευκολία με την οποία παραδιδόμαστε στην λαγνεία της λήθης, έχει την ερμηνεία της, αφού επιμένουμε να χρησιμοποιούμε τα δικά μας αξιακά και ερμηνευτικά εργαλεία, για να προσεγγίσουμε προκλήσεις και διλήμματα που εκτυλίσσονται σε διαφορετικά περιβάλλοντα και με πρωταγωνιστές που διαθέτουν μια άλλη κουλτούρα και μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία στην διαχείριση των τακτικών ελιγμών, ακόμη και αυτών που έχουν ευρύτερο στρατηγικό αποτύπωμα.

Τηρουμένων των αναλογιών, κάπως έτσι συνεχίζουμε να εγκλωβιζόμαστε και σε αντίστοιχα λογικοφανείς προσεγγίσεις, αναφορικά με την σύγκρουση στην Μ. Ανατολή, επιδιώκοντας να ενσωματώσουμε στα τεκταινόμενα, με έναν τρόπο μάλλον εγωϊστικό, τον δικό μας αυθαίρετο κώδικα ερμηνείας, ούτως ώστε να τον ανακτήσουμε στην συνέχεια, μεταμφιεσμένο ως συμπέρασμα αντικειμενικά ορθό και να συνάγουμε συγκεκριμένες αξιολογήσεις σε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Λησμονούμε βέβαια ορισμένα κρίσιμα θεμελιώδη, υπό το άγχος μας να ευοδωθεί τελικά αυτή η προσπάθεια…

Λησμονούμε για παράδειγμα, ότι ο πόλεμος έχει αμείλικτους δικούς του κανόνες, οι οποίοι ΔΕΝ  υποτάσσονται και ΔΕΝ προσαρμόζονται στις εκκλήσεις και τις νόρμες τρίτων και παρατηρητών…

Λησμονούμε επίσης, πως όταν οι εμπόλεμοι διαθέτουν συσσωρευμένη συγκρουσιακή εμπειρία, έχουν αναπτύξει σταδιακά και έναν δικό τους αξιολογικό κώδικα, προκειμένου για να αποτιμούν τα δεδομένα ΤΟΣΟ στην κοινωνία ΟΣΟ και στο πεδίο. Ως εκ τούτου δεν τους αγγίζουν καν οι εκκλήσεις τρίτων και παρατηρητών…

Το τρίτο που λησμονούμε, είναι την ίδια την ταυτότητα του πολέμου. Την αληθινή φυσιογνωμία του δηλαδή. Αυτήν δεν την προσδιορίζουν τα δικά μας αυθαίρετα και συνήθως αφ’ υψηλού λειτουργούντα ερμηνευτικά εργαλεία. Την προσδιορίζει μόνον η ταυτοτική ιδιοσυγκρασία των πρωταγωνιστών…

Όταν λοιπόν η έννοια του «Ισλαμικού» κυριαρχεί και βάζει την δική της σφραγίδα στην φυσιογνωμία μιας περιφερειακής σύγκρουσης, τότε είναι φανερό ότι το εμπλεκόμενο μέρος που επιλέγει να αναδεικνύει την έννοια του «ισλαμικού» ως κυρίαρχη, θα επιμείνει να διατηρήσει αυτήν ακριβώς την σφραγίδα και στην διαχείριση της ΜΗ σύγκρουσης ή της πιθανής ειρήνευσης που θα (εάν και όταν) προκύψει…

Αυτό το γνωρίζουν καλά οι τρομοκρατικές οργανώσεις γι’ αυτό και επιμένουν και θα συνεχίσουν να επιμένουν αδιαπραγμάτευτα στην διατήρηση του ισλαμικού προσήμου…

Αυτό το γνωρίζει καλά και ο ισλαμιστής Ερντογάν, γι’ αυτό και επιμένει να συνδυάζει τα νεο-οθωμανικά του οράματα, με την πατρωνία της ισλαμικής ταυτότητας της «αντίστασης», την οποία σκοπεύει να εργαλειοποιήσει πλήρως στην Γεωπολιτική της επόμενης μέρας. Και φυσικά…

Αυτό το γνωρίζει πάρα πολύ καλά και η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία του ισραήλ, η οποία έχει απόλυτη επίγνωση του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο υποχρεούται να πολεμά από το 1948 για να διασφαλίσει την στρατηγική επιβίωση του κράτους το οποίο εκπροσωπεί…

Καλό θα ήταν λοιπόν, να κρατήσουμε κάποιες θεμιτές αποστάσεις από συναισθηματικές απολυτότητες, διότι είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να μας προκύπτουν και πάλι αντίστοιχοι Rubin, οι οποίοι είναι προδιαγεγραμμένο ότι δεν θα επιβεβαιώνονται στην ζωή, εξ αιτίας της καραμπινάτης αναντιστοιχίας που υπάρχει ανάμεσα στα ερμηνευτικά ή αξιολογικά εργαλεία που χρησιμοποιούν και στα πραγματικά δεδομένα του περιβάλλοντος εντός του οποίου διαδραματίζονται τα γεγονότα.

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"