Αφιερωμένο στους χρήσιμους ηλίθιους, που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αναπαραγάγουν περισπούδαστα και αβασάνιστα, την κάθε μαλακία που διαβάζουν, μετατρέποντας τον μεγαλύτερο πολιτικό οικονομολόγο φιλόσοφο της εποχής μας, σε καρικατούρα, πιόνι και ghost writer των Ρότσιλντ...
Στους κομμουνιστοφάγους φαιδροπαιδαράδες ερευνητές του διαδικτύου,
που βλέπουν στον Μάρξ, ένα πιόνι των Ρότσιλντ και του σιωνισμού, ενώ οι τσιπροκαμμένοι της ΕΚΤ, που στηρίζουν,
μπαίνοντας ακόμη και στις εκλογικές τους λίστες,
είναι οι ..σπαρτακιστές και οι επί γης εκπρόσωποι της αντί NWO.
Μιλάμε για επικό βραχυκύκλωμα,
καμένα λάδια, μπιέλες, στρόφαλοι, φλάντζες, τα πάντα όλα...
"Ενας κόσμος χωρίς Εβραίους"! Το "καταραμένο" βιβλίο του Μαρξ για το "Εβραϊκό ζήτημα", ανήκει σε μία σειρά βιβλίων περί εβραίων, που ο σιωνισμός πολέμησε όσο τίποτα.
Μαζί με την πολεμική, οι σιωνιστές προωθούν ανθρώπους τους σε ιδρύματα και κινήματα που ίδρυσαν επιφανείς αντισιωνιστές, όπως ο Γκαίτε, όπου στο ινστιτούτο Γκαίτε παρουσιάζονται τα έργα του Γκαίτε που δεν αναφέρονται στους εβραίους.
Η γραφή του Μαρξ, πόνεσε ιδιαίτερα τους σιωνιστές, αφενός διότι ο Μαρξ ήταν ...δικό τους παιδί (είχε εβραικές ρίζες), αλλά και διότι ο Μαρξ με το "Κεφάλαιο", πέρασε στο περίπου απυρόβλητο.
τους επίσης εβραίους Rothschilds της εποχής και επικοινωνήθηκε ότι το "Κεφάλαιο" χρηματοδοτήθηκε και γράφτηκε κατά παραγγελία τους και ενώ είναι γνωστό πως χρηματοδότης και χορηγός του Μαρξ, μέχρι τέλος της ζωής του, ήταν ο πάμπλουτος βιομήχανος Ένγκελς, που μαζί με τον Μαρξ συνέγραψε τόσο το "Κεφάλαιο", όσο και το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο".
Αποτέλεσμα αυτής της τερατώδους ίντριγκας, ήταν να αποδωθεί η ρωσική, η γαλλική και η ελληνική επανάσταση, στους .....εβραίους και στους Ρότσιλντ...
Παραθέτω αποσπάσματα από το βιβλίο "Karl Marx: A World Without Jews":
Σελ. 37: "...Ποιά είναι η βάση του Εβραίου στον κόσμο μας; Πρακτική αναγκαιότητα, ιδιωτικό πλεονέκτημα..."
"...Ποιο είναι το αντικείμενο της εβραϊκής λατρείας σε αυτό το κόσμο; Η τοκογλυφία. Ποιος είναι ο επίγειος θεός του Εβραίου; Το χρήμα."
"...Πολύ καλά τότε", λέει ο Μάρξ, "χειραφέτηση από την τοκογλυφία και το χρήμα, δηλαδή, από τον πρακτικό, αληθινό ιουδαϊσμό, (αυτό) θα συνιστούσε την χειραφέτηση της εποχής μας."
"Η οργάνωση της κοινωνίας έτσι ώστε να καταργηθούν οι προϋποθέσεις της τοκογλυφίας και ως εκ τούτου η πιθανότητά της, θα καθιστούσε τον Εβραίο αδύνατο. Η θρησκευτική του πεποίθηση θα διαλυόταν σαν ένα μπαγιάτικο μίασμα κάτω από την πίεση της πραγματικής ζωής της κοινωνίας."
Σελ. 38: "Έτσι αναγνωρίζουμε στον εβραϊσμό γενικά ένα αντικοινωνικό στοιχείο που έχει φθάσει στην παρούσα δύναμή του μέσω μιας ιστορικής ανάπτυξης στην οποία οι Εβραίοι προθύμως συνεργάστηκαν. Η εβραϊκή χειραφέτηση σημαίνει, τελικά, τη χειραφέτηση της ανθρωπότητας από τον Ιουδαϊσμό. Ο Εβραίος έχει ήδη χειραφετήση τον εαυτό του με τον εβραϊκό τρόπο: ο Εβραίος, που είναι, για παράδειγμα, απλά ανεκτός στην Βιέννη, καθορίζει μέσω της χρηματικής του δύναμης την μοίρα ολόκληρης της Γερμανικής Αυτοκρατορίας (σ.σ: Εδώ ο Μάρξ μιλάει πιθανότατα για την οικογένεια Ρόθτσιλντ). Ο Εβραίος, που δεν έχει δικαιώματα στην μικρότερη γερμανική πολιτεία, αποφασίζει την μοίρα της Ευρώπης."
Προσοχή! Συνεργάστηκαν όλοι οι Εβραίοι λέει ο Μάρξ. Η ευθύνη είναι όλου του λαού σύμφωνα με το Μάρξ όχι μόνο του ιουδαϊκού ιερατείου.
Σελ. 40: "Ποια ήταν η ουσιαστική βάση της εβραϊκής θρησκείας; Πρακτικές ανάγκες, εγωϊσμός."
Σελ. 41: "....Το χρήμα είναι ο ένας και μοναδικός Θεός του Ισραήλ, πέρα απο τον οποίο κανένας άλλος θεός δεν μπορεί να σταθεί. Το χρήμα υποβαθμίζει όλους του θεούς της ανθρωπότητας και τους μετατρέπει σε εμπόρευμα...."
"...ο θεός των Εβραίων έχει εκκοσμικευτεί και είναι τώρα ένας επίγειος θεός. Το γραμμάτιο είναι ο αληθινός θεός των Εβραίων..."
Προσέξτε, ο Μάρξ μιλάει για τον θεό των Εβραίων που είναι το χρήμα, την ώρα που οι Κομμουνιστές έλεγαν οτι η θρησκεία είναι το "όπιο του λαού" και ταυτόχρονα έκαναν το κόμμα την θρησκεία του λαού.
Σελ. 42: "Η χιμαιρική εθνικότητα του Εβραίου είναι η πραγματική εθνικότητα του εμπόρου, του ανθρώπου του χρήματος."
Το βιβλίο είχε κυκλοφορήσει το 1932 με πρόλογο του Αβραάμ Μπεναρόγια, του εβραίου ιδρυτή της Σοσιαλιστικής Εργατικής Ομοσπονδίας Θεσσαλονίκης και ιδρυτικού μέλους του ΚΚΕ, και μετάφραση του Θεοφ. Παπακωνσταντίνου, τότε μαρξιστή και αριστερού, κατόπιν θεωρητικού της απριλιανής χούντας
Για τους μαρξιστές όλου του κόσμου, ιδίως τους εβραίους, αυτό το κείμενο ήταν ένα «δηλητηριασμένο δώρο». Μια δοκιμασία για πολύ γερά νεύρα. Κι αυτό επειδή έπρεπε - κι ίσως ακόμη πρέπει- να αποδείξουν ότι δεν πρόκειται για ένα έξαλλο αντισημιτικό έργο, που όποιος άλλος και αν ήταν ο συγγραφέας του θα είχε κατακεραυνωθεί καθολικά, αλλά για κάτι διαφορετικό από εκείνο που σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται.
Η υπογραφή του Καρλ Μαρξ σε τοποθετήσεις σαν αυτή που ακολουθεί υπήρξε και παραμένει πραγματικός εφιάλτης για τους σιωνιστές:
«Όταν η κοινωνία θα επιτύχει να καταργήσει την εμπειρική φύση του ιουδαϊσμού, την εμπορική δηλαδή συναλλαγή και τις προϋποθέσεις της, ο εβραίος δε θα μπορεί να υπάρχει, γιατί η συνείδησή του δεν θα έχει πια αντικείμενο, γιατί η υποκειμενική βάση του ιουδαϊσμού, η πρακτική ανάγκη θα έχει πάρει ανθρώπινη κατεύθυνση, γιατί θα έχει εξαλειφθεί η σύγκρουση ανάμεσα στην ατομική και αισθητή ύπαρξη του ανθρώπου και στην ύπαρξή του ως γένος. Η κοινωνική χειραφέτηση του εβραίου είναι η χειραφέτηση της κοινωνίας απ΄ τον ιουδαϊσμό».
Με αυτές τις φράσεις, που ξεσήκωσαν σάλο στην εποχή τους, ο Μαρξ τελείωνε το βιβλίο του "Για το εβραϊκό ζήτημα".
Ήταν φράσεις που οδήγησαν σε τέτοια κριτική εναντίον του, ώστε τον ακολουθούσε για όλη του τη ζωή.
Την ώρα που για πρώτη φορά τυπωνόταν το βιβλίο, στα γραπτά του δεν είχε ακόμη καν εμφανισθεί η λέξη προλεταριάτο, ούτε ο ίδιος μπορούσε να φανταστεί ποτέ την απήχηση του μεταγενέστερου έργου του στον κόσμο.
Όμως, πέρα από όλα αυτά, το βιβλίο του Μαρξ Για το εβραϊκό ζήτημα έχει πίσω του μια ούτως ή άλλως ιδιαίτερη ιστορία.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για έναν διάλογο με τον γερμανό φιλόσοφο και θρησκειολόγο Μπρούνο Μπάουερ.
Ο Μπάουερ ξεκίνησε συντηρητικός, έγινε ακραίος «αριστερός» και ξαναέγινε συντηρητικός στο τέλος της ζωής του.
Ηταν εγελιανός, όπως άλλωστε και ο Μαρξ με τον οποίο είχε συνεργαστεί στην «αριστερή» περίοδό του. Το 1843 ο Μπάουερ έγραψε το βιβλίο Το εβραϊκό ζήτημα στο οποίο ο Μαρξ θέλησε να απαντήσει.
Κι έτσι, γεννήθηκε το παρόν, πολύ σημαντικό, κείμενό του, όπως και Η Αγία Οικογένεια που έγραψε με τον Ενγκελς το 1844.
Οι πιστοί οπαδοί του Μαρξ ανά τον κόσμο προσπάθησαν παντοιοτρόπως να τον προστατεύσουν από την κατηγορία ότι είχε γράψει έναν αντιεβραϊκό λίβελλο.
Ετσι φαίνεται να συνέβη και στην Ελλάδα, με την πρώτη έκδοση αυτού του βιβλίου το 1932, από τις Εκδόσεις Γκοβόστη, με πρόλογο του Αβραάμ Μπεναρόγια και σε μετάφραση και σχόλια του, εκείνα τα χρόνια μαρξιστή ακόμη, Θεοφύλακτου Παπακωνσταντίνου, του κατοπινού θεωρητικού της χούντας...
Ήταν αναμφίβολα μια ιστορική έκδοση για τις μαρξιστικές σπουδές στην Ελλάδα, από την οποία όμως... έλειπαν ορισμένα σημεία-κλειδιά του πρωτότυπου κειμένου.
Όπως σημειώνει ο Γιώργος Ρούσης, επιμελητής της τωρινής επανέκδοσης και συγγραφέας της ιδιαίτερα εμπεριστατωμένης και εκτενούς εισαγωγικής μελέτης που τη συνοδεύει:
«Μεταξύ αυτών, υπάρχει και ένα ιδιαίτερα σημαντικό για την όλη συλλογιστική του Μαρξ απόσπασμα: “Ποια είναι η εγκόσμια λατρεία του εβραίου; Το εμπόριο. Ποιος είναι ο γήινος θεός του; Το χρήμα”».
Και ο Ρούσης συνεχίζει: «... η συγκεκριμένη παράλειψη μπορεί και να είχε ως στόχο να “προστατευθεί ο συγγραφέας”»...
Παρά το γεγονός ότι ο Μαρξ, μέσα από αυτό το κείμενο κατηγορήθηκε σκληρά για αντισημιτισμό, είχε κατηγορηθεί και για το ακριβώς αντίθετο, από τον ισχυρό «ανταγωνιστή» του στην πρώιμη φάση της διαμόρφωσης του σοσιαλιστικού κόσμου, τον «πατριάρχη» του αναρχισμού Μιχαήλ Μπακούνιν, ο οποίος υποστήριζε ότι ο σκοπός των αναλύσεων του Μαρξ ήταν «να μετατρέψει τους εργάτες σε Γερμανούς και εβραίους»...
Τελικά, ήταν ο Μαρξ αντισημίτης; Ουδείς μπορεί να απαντήσει με ασφάλεια.
Είναι όμως χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εισαγωγική μελέτη του Ρούση που εξηγεί κατά την άποψή του το γιατί, για να το επιχειρήσει, καταλαμβάνει υπερδιπλάσιο αριθμό σελίδων από το ίδιο το κείμενο του Μαρξ που αναλύει και υπερασπίζεται...
Η ελληνική ιστορία του βιβλίου έχει τη δική της ιδιαίτερη διαδρομή. Ο οίκος Γκοβόστη, από το 1926 που ιδρύθηκε,ειδικεύτηκε στις μαρξιστικές και αριστερές εκδόσεις.
Ο εκδότης Κώστας Γκοβόστης φυλακίστηκε από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, η οποία, όπως μας πληροφορεί ο Γιώργος Ρούσης,έκαψε δημόσια το στοκ των βιβλίων του κατά το πρότυπο των SS στην Μπέμπελ πλατζ του Βερολίνου.Αλλά και ο πρόλογος του Αβραάμ Μπεναρόγια στην έκδοση του 1932 είναι κι αυτός ένα πολύ σημαντικό κείμενο για την πορεία των μαρξικών μελετών στην Ελλάδα.
Ο Μπεναρόγια ήταν, το 1908, ένας από τους ιδρυτές της Σοσιαλιστικής Εργατικής Ομοσπονδίας Θεσσαλονίκης,που έμεινε γνωστή ως Φεντερασιόν,αλλά και ιδρυτικό μέλος του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος το 1918, που εξελίχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος,ΚΚΕ.
Σύμφωνα με τον Μπεναρόγια «Για τον Μαρξ λοιπόν το εβραϊκό ζήτημα είναι συνδεδεμένο αδιάρρηκτα με το κοινωνικό ζήτημα,η λύση του οποίου εμπεριέχει και τη λύση του εβραϊκού. Αυτή είναι η γενική ιδέα του έργου». Αποδίδει δε πολύ μεγάλη σημασία στο έργο επειδή «ο Μαρξ τον ιουδαϊσμό εννοεί όχι στο φυλετικό αλλά στο κοινωνικό του περιεχόμενο,δηλαδή στο εμπορομεσιτικό πνεύμα, που έχει επιβληθεί στους εβραίους και στους χριστιανούς και δέχεται ότι μόνο η απελευθέρωση της κοινωνίας από το πνεύμα αυτό θα απελευθερώσει χριστιανούς και εβραίους κοινωνικά. Στη θέση αυτή κρύβεται το έμβρυο του προλεταριακού διεθνισμού». Πρόκειται για μια θέση που,πάντως, δεν δικαιώθηκε στις χώρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού- το αντίθετο μάλιστα.
Για τον Μπεναρόγια όλο το ζήτημα είναι πώς θα απελευθερωθούν οι πάντες από τον καπιταλισμό και τίποτε άλλο. Ομως ο ίδιος ο Μαρξ μοιάζει να έχει αρκετά πιο περίπλοκες απόψεις:
«Ο ιουδαϊσμός φτάνει στο απόγειό του με την τελειοποίηση της αστικής κοινωνίας. Αλλά η αστική κοινωνία φτάνει στο ανώτατο σημείο της τελειοποίησής της μέσα στον χριστιανικό κόσμο...
Ο χριστιανισμός είναι η υπέρτατη πνευματική εκδήλωση του ιουδαϊσμού,ο δε ιουδαϊσμός είναι η χυδαία πρακτικοποίηση του χριστιανισμού»...
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΖΩΙΔΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου