Έτσι ονόμαζαν την επαναστατική πολιτική ο Μαρξ και ο Ένγκελς και αυτή τη θεωρία την επεξεργάστηκε και τη βάθαινε ο Λ. Τρότσκι στα 1930, στον τόπο της εξορίας του, στο νησί της Πριγκίπου, όπου βρέθηκε με συμφωνία Στάλιν και Κεμάλ Ατατούρκ.
Στον τόπο της εξορίας του, ο οργανωτής του κόκκινου στρατού, ο Λέων Τρότσκι, τον οποίο τόσο ύπουλα δολοφόνησαν άνθρωποι του Στάλιν το 1940, στον άλλο τόπο καταφυγής του στο Μεξικό, είχε όλο το χρόνο να αναδιπλώσει το οργανωτικό του ταλέντο και...
να προβεί στις λεπτεπίλεπτες διεισδυτικές κοινωνιολογικές ιστορικές και πολιτικές αναλύσεις.
Παλιά «καραβάνα» στις συνωμοσίες και στην οργάνωση της επανάστασης ο αγρίως δολοφονηθείς μετά από 10 χρόνια, από τη συγγραφή αυτής της επαναστατικής μπροσούρας, είχε όλα τα εφόδια της εμπειρίας και της θεωρίας για τη συγγραφή της. Πριν όμως προχωρήσω στον Τρότσκι σπεύδω να σημειώσω ότι εδώ και πολλά χρόνια τρέφω για ιδιαίτερη επιθυμία για την εξέγερση, την οποία μάλιστα έχω και ως μόττο στο έργο μου: «Ο λαϊκισμός στην Ελλάδα», (εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002).
Εκεί έγραφα: «Η ουτοπία και η εξέγερση είναι οι δίδυμες αδελφές που αποτελούν τον εμβρυουλκό του μέλλοντος», προσθέτοντας και τούτη τη φράση του Γάλλου Νομπελίστα Άλμπερ Καμύ (1913-1960), που έγραφε στον «Επαναστατημένο Άνθρωπο»: «χάσαμε και την αρετή της εξέγερσης».
Οι σημερινοί «υπερήφανοι» Έλληνες ούτε καν που τολμούν να διανοηθούν την λυτρωτική εξέγερση!
Παριστάνουν τους «νουνεχείς», και αυτοκτονούν ένας ένας εντελώς άσκοπα και χωρίς καμμία προσφορά στην κοινωνία.
Έρχομαι, λοιπόν, στο κείμενο του Τρότσκι, που αρχίζει με τούτο: «Η επανάσταση παρουσιάζεται όταν δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Η εξέγερση που υψώνεται πάνω από την επανάσταση σαν μια βουνοκορφή στην οροσειρά των γεγονότων της, δεν μπορέι να προκληθεί αυθαίρετα, το ίδιο όπως και η επανάσταση στο σύνολό της». Σ’ αυτό το σημείο και εντελώς συνειρμικά μου ήρθε στο νου η αποκοτιά της επιλογής του δρόμου της επανάστασης από το Κ.Κ.Ε., για τον εμφύλιο, ενώ οι εκλογές του Μαρτίου του 1946 του άνοιγαν το δρόμο της βουλής με εκατό βουλευτές.
Προτίμησε η ηγεσία του τον πρώτο δρόμο και ντύθηκε η Ελλάδα στα μαύρα χάνοντας τον ανθό της νιότης εκατέρωθεν.
Προχωρώντας ο Λ.Τ. γράφει: «Η ιστορική πείρα αποδείχνει πως η εξέγερση προϋποθέτει μια άρρωστη κοινωνία σε κάποιο βαθμό», κάνοντας διάκριση ανάμεσα στη συνωμοσία και στη λαϊκή εξέγερση. Σ’ αυτό το σημείο θα σταθώ για να πω ότι η σημερινή ελληνική κοινωνία δεν είναι απλώς άρρωστη αλλά κοντεύει να ψοφήσει και συνεπώς αν είναι να κάνει κάτι οφείλει να το κάνει άμεσα πριν τη θάψουν. Να, και μια ενδιαφέρουσα γνώμη του: «Η ιστορία δείχνει, ειν’ αλήθεια, πως μια λαϊκή εξέγερση μπορεί κάτω από ορισμένους όρους να νικήσει ακόμα και χωρίς συνωμοσία. Ξεπηδώντας με μια «στοιχειακή» ώθηση από μια γενική αγανάκτηση, από διάφορες διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, απεργίες, οδομαχίες, η εξέγερση μπορεί να παρασύρει ένα μέρος του στρατού, να παραλύσει τις δυνάμεις του εχθρού και ν’ ανατρέψει την παλιά εξουσία…».
Εδώ αξίζει να συνδεθεί η άποψη αυτή του Τρότσκι με την προηγηθείσα όμοια άποψη του Φ. Ένγκελς, ο οποίος διαπιστώνοντας τον τεχνικό εξοπλισμό της κρατικής εξουσίας, σε επιστολή του την οποία απέστειλε στον Λαφάργκ στα 1892, έγραφε ότι: «Η εποχή των οδοφραγμάτων και τον οδομαχιών πέρασε οριστικά και όταν ο στρατός πολεμά η αντίσταση είναι τρέλα. Είμαστε λοιπόν, υποχρεωμένοι να βρούμε καινούρια επαναστατική τακτική».
Αυτή η καινούρια επαναστατική τακτική, έμπαζε στην εξέγερση και το στρατό γιατί «η επανάσταση μόνον από τον στρατό μπορεί να ξεκινήσει», όπως έγραφε στον Μπέμπελ στα 1884 (Απόσπασμά τα αυτών των επιστολών παρατίθενται στο έργο του αειμνήστου διανοητή Π. Κονδύλη με τίτλο: «Θεωρία του Πολέμου», εκδ. γ’ «Θεμέλιο», Αθήνα 1999, σελ. 226-227). Ο Κονδύλης, σχολιάζοντας αυτές τις απόψεις του Engels, περί της συμμετοχής του στρατού στην επανάσταση, καταλήγει:
«Εν πάση περιπτώσει ο Engels συνιστούσε μια επιπλέον ένδειξη για τη θεωρητική και πρακτική τάση να θεωρηθεί ο στρατός όχι μόνον ως πραγματικότητα, αλλά και ως δυνατότητα, όχι μόνον ως ανασταλτική, αλλά και ως προωθητική δύναμη».
Να σημειωθεί ότι πολύ πριν απ’ αυτές τις θέσεις του, ο Engels, απευθυνόμενος στα 1851 στον Μαρξ, διατύπωσε την άποψη πως η αποσύνθεση του στρατού, δημιουργεί ευνοϊκές προϋποθέσεις για την επανάσταση.
Του έγραφε: «Είναι πρόδηλο γεγονός ότι η αποδιοργάνωση των στρατών και η πλήρης χαλάρωση της πειθαρχίας αποτελούν εξίσου και όρο και αποτέλεσμα κάθε νικηφόρας επανάστασης ίσα με σήμερα».
Για τη σημερινή κατάσταση του ελληνικού στρατού αρκεί να έχουμε κατά νου ότι τρεις δεκάδες ανώτερα και ανώτατα στελέχη του κατηγορούνται ως συνεργοί μιζών με τον γνωστό έγκλειστο ΑΚΗ και όχι μόνον.
Τέλος, σημειώνω τούτη την θεμελιώδη διάκριση που κάνει ο Λ.Τ.: «Εξέγερση και επανάσταση δεν είναι το ίδιο. Εξέγερση είναι μια από τις μορφές στους δρόμους της κοινωνικής επανάστασης. Κοινωνική επανάσταση είναι η ποιοτική αλλαγή… με το καθεστώς της κοινωνικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής» (Σημείωση γράφοντος. Όλες οι υπογραμμίσεις δικές μου). Γράφοντας όλα αυτά δεν μπορώ παρά να τα συνδέσω με την κοινωνική Ουτοπία του κ. Μαρξ, ο οποίος, είχε πολλά δίκαια που επαληθεύτηκαν, αλλά και πολλές διαψεύσεις στον τομέα των προλεταριακών επαναστάσεων (βλ. το έργο μου: «Η κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. β’ «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013, σελ. 287 επ. όπου του κεφάλαιο: «Οι οικονομικές κρίσεις ως αιτία της επανάστασης και το πέρασμα στην κομμουνιστική κοινωνία» και σελ. 421 επ. όπου το «Ένατο Μέρος»: «Η μαρξική θεωρία για την πάλη των τάξεων και τον πρωτοποριακό ρόλο, του προλεταριάτου στην επανάσταση. Μια ακόμη διάψευση».
Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε τόσα και τόσα εθνικά αδιέξοδα παρακολουθώντας την κηδεία της Ελλάδας και του εαυτού μας;
Είμαστε τόσο ανήμποροι και μοιραίοι περιμένοντας ίσως κάποιο θαύμα, όπως έλεγε και ο Κώστας Βάρναλης;
Αν ναι, τότε τι το θέλουμε το άχρηστο άρθρο 120 παραγ. 4 του Συντάγματος; Θα προτιμήσουμε τον κακό ψόφο;
Παναγιώτης Παπαγαρυφάλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου