Το σενάριο έλεγε ότι αυτός θα ήταν ο τελευταίος έλεγχος από την Τρόικα
και ότι μετά η κυβέρνηση θα την έδιωχνε από τη χώρα και τη ζωή μας...
της ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΣΠΑΝΟΥ
Αλλά
βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα κατάσταση, κατά την οποία δεν είναι το
ελληνικό πολιτικό σύστημα που κλείνει την πόρτα στον Πωλ Τόμσεν, αλλά
είναι ο Πωλ Τόμσεν που δεν θέλει να έρθει στα μέρη μας. Ο πρόεδρος του
Γιούρογκρουπ Γ. Ντάισελμπλουμ ξεκαθάρισε χθες με πολύ
ωμό τρόπο ότι είναι άγνωστο πότε θα φτάσουν στην Αθήνα οι επικεφαλής του
κλιμακίου της Τρόικας γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει λόγος να γίνει αυτό
αφού...
δεν έχουν εκπληρωθεί από ελληνικής πλευράς τα προαπαιτούμενα για
την εκταμίευση της επόμενης δόσης των 4,9 δισ ευρώ. Τι σημαίνει αυτό;
Πρώτα απ΄όλα ότι ενώ η κυβέρνηση βλέπει το θέμα αμιγώς πολιτικά, αν
επιτέλους οι εταίροι θα δείξουν κάποια κατανόηση και επιείκεια, η άλλη
πλευρά επιμένει στην τεχνοκρατική/λογιστική προσέγγιση και μετράει τις
"τρύπες" στην εκτέλεση του προϋπολογισμού και στην εφαρμογή του
προγράμματος προσαρμογής.
Η κατάσταση έχει γίνει πολύ δύσκολη. Εκεί που διαφημιζόταν το success
story και το τέλος της εποχής του μνημονίου που θα έρθει μαζί με τη
μεγάλη συμφωνία για την απομείωση του χρέους, άνοιξε παρασκηνιακά η
συζήτηση για το δημοσιονομικό/χρηματοδοτικό κενό των επόμενων ετών η
οποία εξελίσσεται με έναν άγονο τρόπο, δηλαδή με την άλλη πλευρά να
ζητάει μέτρα-μέτρα-μέτρα και την Αθήνα να διαμηνύει ότι αυτό απλώς δεν
είναι εφικτό.
Μία από τις εκρηκτικές εκκρεμότητες είναι ο προσδιορισμός των κεφαλαιακών αναγκών
των συστημικών τραπεζών (αναμένεται η ολοκλήρωση των stress test), από
τον οποίο εξαρτάται αν και πότε θα γίνει η ιδιωτικοποίηση της Eurobank
εντός της προθεσμίας που προβλέπεται από το μνημόνιο. Στο βάθος της
εικόνας βρίσκεται η διαφωνία για τη χρήση του κεφαλαιακού αποθέματος του
ΤΧΣ, με τους πιστωτές να αρνούνται ότι αυτό το ποσό (8 δισ περίπου)
μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως "μαξιλάρι" για να αντιμετωπιστούν
χρηματοδοτικά κενά, τινάζοντας στον αέρα τον ελληνικό σχεδιασμό. Με τον ΣΥΡΙΖΑ
να υπόσχεται εθνικοποίηση των τραπεζών και να αντιμετωπίζει ως
"ξεπούλημα" την απόπειρα επαναϊδιωτικοποιήσεων είναι προφανές ότι πολύ
δύσκολα θα περάσει νόμος για την καθιέρωση νέου θεσμικού πλαισίου
λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος και αυτό εκ των πραγμάτων
περιπλέκει άγρια την προσπάθεια συνεννόησης με την Τρόικα, η οποία έτσι
κι αλλιώς πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Σημεία τριβής είναι οι λίστες της διαθεσιμότητας (12.500+12.500) και των απολύσεων (4.000 +11.400), η κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων
που ζητείται επιτακτικά από την Τρόικα, όπως επίσης η απελευθέρωση των
απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, η κάλυψη του δημοσιονομικού κόστους από
τις αλλαγές στον ενιαίο φόρο ακινήτων και από την παράταση της μείωσης
του ΦΠΑ στην εστίαση, αλλά πρωτίστως η εκτίμηση του δημοσιονομικού κενού
για τα έτη 2014 και 2015 και για τα μέτρα που θα περιλαμβάνονται στο
Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα το οποίο θα καλύπτει όλη την περίοδο μέχρι το
2017.
Το μείζον ζήτημα είναι ότι έχει σπάσει ο κώδικας συνεννόησης και αυτή
τη στιγμή δεν είναι σαφές τι ακριβώς παίζεται στις Βρυξέλλες και στο
Βερολίνο σε σχέση με το ελληνικό ζήτημα, όπου προφανώς γνωρίζουν ότι η
κυβέρνηση βρίσκεται σε δυσχερή θέση και επομένως η πίεση που ασκείται
φέρνει πιο κοντά το ενδεχόμενο αποσταθεροποίησής της. Με άλλα λόγια:
Εταίροι και πιστωτές δεν διανοούνται τριπλές εκλογές τον Μάιο εδώ και το
έχουν ξεκαθαρίσει στους Ελληνες συνομιλητές τους. Παρόλα αυτά δεν
κάνουν κάτι για να διευκολύνουν την παράταση της ζωής αυτής της
κυβέρνησης, δεν κάνουν δηλαδή τα στραβά μάτια στο γεγονός ότι η
διακυβέρνηση εδώ εξαντλείται πλέον στην παραγωγή επικοινωνιακών
ευρημάτων. Τα συμφωνημένα δεν εφαρμόζονται, ενώ κυβέρνηση και
αντιπολίτευση ανταγωνίζονται ποιος θα μας απαλλάξει πρώτος από το
μνημόνιο και την Τρόικα, που δείχνει διαθέσεις να μας απαλλάξει μόνη της
από την παρουσία της, αλλά όχι με τον τρόπο που θα θέλαμε.
Εχουμε μπερδευτεί: Αν είναι βιώσιμο το πρωτογενές πλεόνασμα,
πράγματι δεν έχουμε ανάγκη από νέο δάνειο (με νέους όρους προφανώς). Αν
οι εταίροι μας χρωστούν την απομείωση του χρέους, τότε θα εκπληρώσουν
τη δέσμευσή τους έτσι κι αλλιώς. Αν εξαρτάται μόνο από από εμάς, τότε
ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με την Τρόικα. Αλλά και οι τρεις αυτές
υποθέσεις τελούν υπό την αίρεση μίας δημοσιονομικής ισορροπίας που δεν
είναι καθόλου βέβαιο ότι έχει στ αλήθεια εξασφαλιστεί.
Αλλωστε, μόλις
χθες μάθαμε από τον Γ. Σταθάκη του ΣΥΡΙΖΑ ότι ακόμη και
αυτοί που υπόσχονται διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους ξέρουν
ότι το επαχθές χρέος περιορίζεται στο 5%, δηλαδή ο θησαυρός είναι
άνθρακες.
Σχετικό μας άρθρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου