«ΠΟΛΥΚΛΙΝΙΚΗ» Ι. ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ...

Τι θα έκαναν χωρίς αρχι- βαρβάρους οι στυλοβάτες και τα «μαστοράκια» της βαρβαρότητας; Τι θα έκαναν δίχως Στουρνάρα όσοι βουλευτές υπερψηφίζουν κάθε  ολέθριο μνημονιακό μέτρο και ταυτοχρόνως πασχίζουν να πείσουν ότι η «κατανόησή» τους για την οδύνη του κόσμου προσμετρείται, όχι με τετραγωνικά μέτρα, αλλά με στρέμματα;...

του ΔΙΟΝΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ

 

Πώς θα απαλύνονταν τόσοι «πόνοι ψυχής» που συνοδεύουν τη συνδρομή στην «υλοποίηση του επώδυνου προγράμματος», το οποίο - ω του θαύματος - στηρίζεται (μονίμως) ως «αναγκαίο», επικρίνεται (σποραδικώς, κατά περιόδους), επειδή αποδεικνύεται αδιέξοδο και ξανά στηρίζεται;

Στην Ελλάδα του κατεδαφιζόμενου συστήματος υγείας, ο σκληρός σαν στουρνάρι και υψηλά ιστάμενος ωσάν αλεξικέραυνο Στουρνάρας αποτελεί ένα είδος ανθρώπινης πολυκλινικής, για την καθεστωτική πολιτική ελίτ. Είναι το τελευταίο όπλο εναντίον...

της κατάθλιψης. Το τελευταίο καταφύγιο προστασίας από τις Ερινύες, ή - ελλείψει αυτών- από το  αγχώδες ερώτημα: «Πώς διάολο θα εμφανιστώ στην εκλογική μου περιφέρεια;». 

Ακόμη και στομαχικές διαταραχές θεραπεύει η «πολυκλινική» Στουρνάρας: σου κάθισαν στο στομάχι όσα ανέχθηκες; Αδυνατείς να χωνέψεις το κατάντημά σου; Στοχεύεις τον Στουρνάρα και ξελαφρώνεις. Ο Στουρνάρας είναι μοναδικό «αλεξικέραυνο», παγκοσμίως: απορροφά και στομαχικές βροντές, από αυτές που ναι μεν δεν βάφουν αυγά, αλλά μπορούν - υποτίθεται- να ξεβάψουν κάπως την καταθλιπτική μαυρίλα των πεπραγμένων κάμποσων «αγανακτισμένων» καθεστωτικών «εθνοπατέρων». Αυτό τουλάχιστον ελπίζουν οι ίδιοι. Μήπως άλλωστε τέτοιες «βροντές» δεν αποδείχθηκαν έως τώρα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι κοινοβουλευτικές «εξεγέρσεις συνείδησης» που παρατηρήθηκαν στο «συνταγματικό τόξο»;

Ας είμαστε, όμως, ακριβοδίκαιοι. Στο αντι- στουρναρικό κλίμα των ημερών, υπάρχουν και δόσεις αυθεντικότητας. Επενεργούν ως ζιζάνια, ιδίως στα υψηλότερα διαζώματα της κυβερνητικής πυραμίδας. Εκεί όπου οι διελκυστίνδες εξουσίας «δίνουν και παίρνουν», δίχως να μειώνουν την έντασή τους τα πάθη των «κάτω» και των «αναλώσιμων», στην Ελλάδα που αντιτάσσει μαγκάλια στα μνημονιακά χάλια.

Η «δημοσιονομική προσαρμογή», βλέπετε, διαμόρφωσε νέα ιεραρχία: μία είναι η τρόικα και προφήτης αυτής ο Στουρνάρας. Πώς να το αποδεχθούν όμως αυτό, όλοι; Βαρύ είναι για τον εκδηλωτικό «Μπένι» τον Μεγαλοπρεπή, αλλά και για τον Σαμαρά τον Εσωστρεφή, να βλέπουν τον Στουρνάρα «άνθρωπο κλειδί», σύγχρονο - γηγενή, έστω- Τζον Πιουριφόι στην ελληνική Μπανανία των Μνημονίων. Όσο κι αν αυτό το πλήγμα στο αστικό, πολιτικό τους γόητρο δεν συνιστά λόγο να χάσουμε τον ύπνο μας (μάλλον προηγούνται οι λογαριασμοί, τα χαράτσια, η αβεβαιότητα για τη δουλειά, το μισθό ή και για το σπίτι μας), ίσως αξίζουν -αμφότεροι- κάποια κατανόηση. Περισσότερη ο «Μπένι», διότι ο δικός του «στουρναρο-πονοκέφαλος» χρονολογείται από τότε που ο γηγενής Πιουριφόι των τραπεζιτών τοποθετήθηκε στο υπουργείο Οικονομικών.

Ο Στουρνάρας ήταν βεβαίως ο άνθρωπος που προτιμούσαν, υπέδειξαν και επέβαλλαν οι λαμπρότεροι «αστέρες» της ελληνικής επιχειρηματικής ελίτ. Ως προς τον «Μπένι», όμως, ήταν από την πρώτη στιγμή κι ένα αγκάθι. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ γνώριζε ότι ο Στουρνάρας θα έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων του κάθε δική του βούληση ή παραίνεση. Ταυτοχρόνως, όμως, το παρελθόν του Στουρνάρα ως συμβόλου της εποχής Σημίτη θα δυσχέραινε κάθε απόπειρα του σημερινού, λιλιπούτειου ΠΑΣΟΚ να χρεώσει «μονομερώς» στην Νέα Δημοκρατία τις επιλογές του νέου «τσάρου».

Τι να σου κάνει λοιπόν κι ο Βενιζέλος; Άρχισε νωρίς τον «κλεφτοπόλεμο» εναντίον του Στουρνάρα. Τον συνέχισε, υλοποιώντας - εκ του παραλλήλου, με θαυμαστή προσήλωση και «υπευθυνότητα»- την πολιτική της τρόικα και του Στουρνάρα.

Ιούλιος 2012 ήταν, όταν ο «Μπένι» σήκωσε για πρώτη φορά «μπαϊράκι» εναντίον του σημερινού «αλεξικέραυνου», θέτοντας ζήτημα στον Σαμαρά και κατόπιν στη συνάντηση των τριών αρχηγών που στήριζαν -τότε-  την κυβέρνηση. Γιατί; Επειδή στο «Γιούρογκρουπ» και το «Εκοφίν» ο Στουρνάρας είχε κινηθεί καταφανέστατα εκτός της γραμμής για «επαναδιαπραγμάτευση», που ήταν τότε - υποτίθεται- θεμελιώδης κυβερνητική «δέσμευση» και «βάση συγκρότησης» της τρικομματικής.

Έκτοτε παρήλθε 1,5 έτος. Εάν ποτέ έως τώρα δεν είδατε τον «Μπένι» να παίρνει στα σοβαρά το ανέκδοτο της «επαναδιαπραγμάτευσης», μάλλον έχετε προβληματική όραση. Ίσως για αυτό δεν βλέπετε τα Μνημόνια να φεύγουν και την «ανάκαμψη» να έρχεται.

Λίγη κατανόηση μπορείς να «χαρίσεις» στον «Μπένι». Όχι όμως και να συγκρατήσεις το γέλιο σου όταν τον ακούς να χλευάζει τον Στουρνάρα, έστω κι αν γελούν σε βάρος του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ άλλων,  και τηλεοπτικά «παπαγαλάκια» που λατρεύουν σαν θεό τον υπουργό Οικονομικών.

Διότι, πώς να το κάνουμε, ακόμη και η ειρωνεία για τη γελοία ιδέα του Στουρνάρα να  επικαλεστεί τη φουκαριάρα τη χαμηλοσυναξιούχα μανούλα του ως τεκμήριο της δικής του επαφής με τον «λαουντζίκο», όσο κι αν είναι αυτονόητη όταν εκπορεύεται από χείλη απλών ανθρώπων, καταντά ακούσιος αυτοσαρκασμός στην περίπτωση Βενιζέλου. 

Εκτός αν ο «Μπένι» θεωρεί ότι ήταν λιγότερο φαιδρή εκείνη η περσινή ατάκα του: «Εγώ κυρία Τρέμη μεγάλωσα στις δυτικές συνοικίες της Θεσσανονίκης και ξέρω τι θα πει φτώχεια». Το άκουσε η Τρέμη, το άκουσε και ο κόσμος κι από τότε τρέμει. Από συγκίνηση...

ΠΡΙΝ