ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΕΗ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ

ΒΡΩΜΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΣΗΣ - ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ 120.000 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ...

Σε επιστολή του επικεφαλής της ΔΕΗ, Αρθούρου Ζερβού, που φέρνει στο φως της δημοσιότητας το «Χωνί», αποκαλύπτεται κυριολεκτικά πόσο σαθρή είναι η «δέσμευση» αλλά και η όποια επιδίωξη της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου για την ενίσχυση και την ανάπτυξη της ελληνικής βιομηχανίας. Μιας βιομηχανίας που , πέραν των άλλων, πλήττεται βαρύτατα από το υπερβολικό κόστος ενέργειας και καθίσταται έτσι μη ανταγωνιστική σε σχέση με τις βιομηχανίες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών.

Αυτή, λοιπόν, τη λαβωμένη βιομηχανία η ΔΕΗ, όπως αποκαλύπτει το έγγραφο που παρουσιάζει το «Χωνί», φέρεται διατεθειμένη να...

Την ξεφορτωθεί για λόγους κόστους. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην επιστολή του Αρθ. Ζερβού προς τον τότε υπουργό Γ. Παπακωνσταντίνου «στην περίπτωση διακοπής της λειτουργίας μέρους ή όλων των πελατών ΥΤ (σ.σ υψηλής τάσης, ενεργοβόρες βιομηχανίες) περιορίζονται οι ζημιές της ΔΕΗ από τους πελάτες αυτούς». Με άλλα λόγια δηλαδή, ο επικεφαλής της ΔΕΗ λέει ότι ακόμη και αν κλείσουν όσες βιομηχανίες απέμειναν, μικρό το κακό για εμάς (τη ΔΕΗ) μιας και θα έχουμε λιγότερες ζημιές. Και λιγότερες ζημιές φυσικά σημαίνει ευκολότερη ιδιωτικοποίηση, μιας και είναι λογικό οι ιδιώτες να μην ενδιαφέρονται να αγοράσουν ζημιογόνες επιχειρήσεις.

Το πρόβλημα που προκύπτει είναι όμως το εξής: Αν η ΔΕΗ που παραμένει ακόμη στον έλεγχο του Δημοσίου έχει τέτοια σχέδια, τι θα συμβεί αν την αναλάβουν ιδιώτες; Ποια θα είναι η τύχη των ενεργοβόρων βιομηχανιών και των εργαζομένων τους που χρωστούν μεγάλα πόσα στη ΔΕΗ για την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος;

Δυστυχώς η απάντηση δεν είναι δύσκολη, και μπορεί εν συντομία να συνοψισθεί στη φράση «θα καταστραφεί και ό,τι απέμεινε».

Διότι στις ενεργοβόρες βιομηχανίες, που η ΔΕΗ δεν έχει πρόβλημα να εγκαταλείψει, συγκαταλέγονται επιχειρήσεις που απασχολούν περίπου 120.000 εργαζόμενους, όπως βιομηχανίες αλουμινίου και τσιμεντοβιομηχανίες. Η απειλή λοιπόν "εγκατάλειψης" από τη ΔΕΗ των ενεργοβόρων βιομηχανίων, επικρεμάται ουσιαστικά πάνω από το κεφάλι των εργαζομένων φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με την ανεργία.

Είναι εκ των πραγμάτων προφανές, πως αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του κόστους της ηλεκτρικής ενέργειας για αυτές τις βιομηχανίες τότε θα η κοινωνία θα βρεθεί αντιμέτωπη με στρατιές ανέργων, είτε επειδή θα κλείσουν επιχειρήσεις ως μη ανταγωνιστικές είτε επειδή κάποιος ιδιώτης ιδιοκτήτης της ΔΕΗ θα απαιτήσει τα ληξιπρόθεσμα χρέη, γεγονός που και πάλι θα οδηγήσει πάλι στο λουκέτο.

Χωρίς να παραγνωρίζεται ότι το κόστος της ενέργειας αποτελεί ένα σύνθετο ζήτημα που επηρεάζει το σύνολο της οικονομίας, πρέπει να τονιστεί πως στα πλαίσια της εφαρμοζόμενης μνημονιακής πολιτικής δεν είναι δυνατόν να βρεθεί μια λύση που θα επιτρέψει αφενός το κόστος να μειωθεί, και αφετέρου να μην παρθούν αποφάσεις που θα κλείσουν τις επιχειρήσεις και θα πετάξουν στο δρόμο τους εργαζόμενους. Διότι το ζητούμενο της πολιτικής αυτής δεν ήταν και δεν είναι να προστατευθεί η οικονομία αλλά να προστατευθούν τα κέρδη των οικονομικά ισχυρών που ορέγονται τη δημόσια περιουσία.

 

Είναι μια άλλη πολιτική, μια εναλλακτική οικονομική αντίληψη και πρακτική, που θα ανοίξει δρόμους για να βρεθούν λύσεις καταργώντας τα μνημόνια και τη λιτότητα, και επιτρέπωντας να χαραχθεί μια ριζοσπαστική πορεία για την ανασυγκρότηση του τόπου και της οικονομίας με σοσιαλιστικό ορίζοντα.

ΙΣΚΡΑ