Ο ''Λευκός Χάρτης'' που εξέδωσε το βρετανικό ΥΠΕΞ (Ιούνιος 2012), με
ενυπόγραφους προλόγους από τον πρωθυπουργό Ντέβιντ Κάμερον και τον υπ.
Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας Γουίλιαμ Χέιγκ, αποτελείται από 125
σελίδες και αναφέρεται στις 14 περιοχές εκτός Βρετανίας, στις οποίες
διατηρεί έλεγχο και κυριαρχία η Μ. Βρετανία.
της ΦΑΝΟΥΛΑΣ ΑΡΓΥΡΟΥ
Πρόκειται για τις λεγόμενες
''Overseas Territories'' (''Εδάφη Εξωτερικού''). Στους προλόγους
τονίζεται πως "...οι περισσότεροι κάτοικοι στις περιοχές αυτές είναι
Βρετανοί, και εκεί που επιλέγουν να παραμείνουν Βρετανοί θα σεβαστούμε
και θα καλωσορίσουμε αυτήν την επιλογή''.
Η πολιτική της Βρετανίας, αναφέρει το έγγραφο, είναι να έχει μια
μοντέρνα σχέση με τις περιοχές αυτές, βασισμένη στον συνεταιρισμό, στις
κοινές αξίες, στο να υπερασπίζεται τις περιοχές από εξωτερικές απειλές
και το δικαίωμά τους για αυτοδιάθεση. Τονίζεται όμως ότι η ιστορία της
κάθε περιοχής είναι διαφορετική. Οι περιοχές αυτές παρέχουν στο Ηνωμένο
Βασίλειο και τους συμμάχους του βάσεις σε στρατηγικές θέσεις, για
διάφορες επιχειρήσεις ασφάλειας.
Προηγήθηκε διάλογος με τις κυβερνήσεις των περιοχών μεταξύ Σεπτεμβρίου 2011 και Ιανουαρίου 2012 και το έγγραφο εκδόθηκε...
Προηγήθηκε διάλογος με τις κυβερνήσεις των περιοχών μεταξύ Σεπτεμβρίου 2011 και Ιανουαρίου 2012 και το έγγραφο εκδόθηκε...
Με την ευκαιρία των εορτασμών των 60 χρόνων της
Βασίλισσας στο θρόνο. Πιστεύω πως το επίκεντρο της έκδοσης σχετίζεται με
τις νήσους Φόκλαντς. Η Βρετανία προ καιρού ήθελε να ''τσιμεντώσει'' τη
θέση της στο θέμα των νήσων αυτών.
Ενώ ο Χάρτης για όλες τις 13 περιοχές αναφέρεται σε θέματα διακυβέρνησης, στη δισέλιδη αναφορά του στις ''κυρίαρχες βάσεις Ακρωτηρίου και Δεκέλειας στην Κύπρο'' γράφει ότι σ΄ αυτές το 60% της γης ανήκει σε ιδιώτες Κυπρίους υπηκόους. Οι Βρετανοί στις βάσεις είναι περίπου 7.500 και περιλαμβάνουν υπηρεσιακό προσωπικό, πολίτες με βάση το Ηνωμένο Βασίλειο και τις οικογένειές τους (Service personnel, UK-based civilians and their families). Επιπλέον, υπάρχει ένας πληθυσμός περίπου 10.000 Κυπρίων οι οποίοι κατοικούν στις περιοχές αυτές, αναγνωρίζονται ως κάτοικοι των βάσεων, όμως είναι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Οι περιοχές αυτές ποτέ δεν υπήρξαν μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν είναι υπό ενοικίαση, ούτε ενώθηκαν με το Ηνωμένο Βασίλειο. Λειτουργούν ως στρατιωτικές βάσεις και είναι λόγω της στρατιωτικής τους χρήσης που διοικούνται από το βρετανικό υπουργείο Άμυνας και όχι από το υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας που διοικεί τις υπόλοιπες περιοχές. (Αυτά και πολλά άλλα στοιχεία αναφέραμε στο πρώτο βιβλίο μου ''Η Κύπρος στο Σφυρί'', που συνέγραψα με τον Ανδρέα Παπακωνσταντίνου που εκδώσαμε στο Λονδίνο το 1991 και που κάλυπτε αποκλειστικά τα εκκρεμή θέματα από τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου που περιλάμβαναν και τις βάσεις, και πιστεύω είναι η μοναδική βιβλιογραφία για το θέμα).
Τονίζεται ότι σύμφωνα με τη Συνθήκη Εγκαθίδρυσης του 1960, οι βάσεις παραμένουν κυρίαρχες βρετανικές περιοχές, εκτός και αν η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, ενόψει αλλαγών στις στρατιωτικές της ανάγκες, αποφασίσει να απαλλαγεί από την κυριαρχία ή τον αποτελεσματικό έλεγχο των βάσεων αυτών ή μέρος αυτών. Οι στρατιωτικές ανάγκες, λένε, παραμένουν και δεν υπάρχουν σχέδια για αποχώρηση από αυτές, και σε σχέση με τον κυπριακό πληθυσμό στις περιοχές αυτές ισχύουν οι νόμοι της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Εδώ ας προσέξουμε π.χ. την ελαστικότητα του Ηνωμένου Βασιλείου να κρίνει την κατάλληλη χρονική στιγμή αν θα απαλλαγεί ή όχι από τις βάσεις ή μέρος αυτών, που μας θυμίζει την κατ΄ επανάληψη πρόθεσή τους να μας επιστρέψουν (παρόλο ότι επιτήδεια δεν διευκρινίζουν πού και πώς) 45 - 50% των εδαφών αυτών, αν δεχόμασταν τη λύση που θέλουν να μας επιβάλουν. Πράγμα που προσυπογράφει ότι έχουν ανάγκη (εδώ και χρόνια και όχι μόνο την τελευταία δεκαετία) να απαλλαγούν από μεγάλη έκταση των βάσεων, αλλά τους δεσμεύει η πολιτική κατάσταση και οι υποσχέσεις τους προς την Τουρκία, που τους εμποδίζουν να ενεργήσουν σύμφωνα με όσα δεσμεύθηκαν το 1960, να επιστρέψουν όσα εδάφη δεν χρειάζονται, πλέον, στην Κυπριακή Δημοκρατία. Γι' αυτό, ο μόνος τρόπος να απαλλαγούν από αυτά και να προβούν σε νέα διαπραγμάτευση για μικρότερη έκταση βάσεων (ικανοποιώντας και την Τουρκία) είναι η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, εφόσον οι συμφωνίες για τις βάσεις ήταν μέρος του πακέτου των συμφωνιών του 1960...
Γνωρίζοντας ότι οι Βρετανοί πάντοτε πίστευαν και πιστεύουν ότι η παραμονή τους στην Κύπρο βασίζεται στην καλή θέληση των Κυπρίων, και ενόψει των διαφόρων δυνατών φωνών που ακούστηκαν τελευταίως στην Κύπρο και στην Ε.Ε. εναντίον των βάσεων ως αναχρονιστικές κτλ, η συμπερίληψή τους στον ''Λευκό Χάρτη'' δεν έχει σχέση με την πολιτική τους στις υπόλοιπες 13 Overseas Territories, αλλά, κατά τη γνώμη μου, είναι μια ασφαλιστική δικλίδα γι΄ αυτούς για το παρόν, ενόψει των αντιδράσεων.
Ενώ ο Χάρτης για όλες τις 13 περιοχές αναφέρεται σε θέματα διακυβέρνησης, στη δισέλιδη αναφορά του στις ''κυρίαρχες βάσεις Ακρωτηρίου και Δεκέλειας στην Κύπρο'' γράφει ότι σ΄ αυτές το 60% της γης ανήκει σε ιδιώτες Κυπρίους υπηκόους. Οι Βρετανοί στις βάσεις είναι περίπου 7.500 και περιλαμβάνουν υπηρεσιακό προσωπικό, πολίτες με βάση το Ηνωμένο Βασίλειο και τις οικογένειές τους (Service personnel, UK-based civilians and their families). Επιπλέον, υπάρχει ένας πληθυσμός περίπου 10.000 Κυπρίων οι οποίοι κατοικούν στις περιοχές αυτές, αναγνωρίζονται ως κάτοικοι των βάσεων, όμως είναι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Οι περιοχές αυτές ποτέ δεν υπήρξαν μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν είναι υπό ενοικίαση, ούτε ενώθηκαν με το Ηνωμένο Βασίλειο. Λειτουργούν ως στρατιωτικές βάσεις και είναι λόγω της στρατιωτικής τους χρήσης που διοικούνται από το βρετανικό υπουργείο Άμυνας και όχι από το υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας που διοικεί τις υπόλοιπες περιοχές. (Αυτά και πολλά άλλα στοιχεία αναφέραμε στο πρώτο βιβλίο μου ''Η Κύπρος στο Σφυρί'', που συνέγραψα με τον Ανδρέα Παπακωνσταντίνου που εκδώσαμε στο Λονδίνο το 1991 και που κάλυπτε αποκλειστικά τα εκκρεμή θέματα από τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου που περιλάμβαναν και τις βάσεις, και πιστεύω είναι η μοναδική βιβλιογραφία για το θέμα).
Τονίζεται ότι σύμφωνα με τη Συνθήκη Εγκαθίδρυσης του 1960, οι βάσεις παραμένουν κυρίαρχες βρετανικές περιοχές, εκτός και αν η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, ενόψει αλλαγών στις στρατιωτικές της ανάγκες, αποφασίσει να απαλλαγεί από την κυριαρχία ή τον αποτελεσματικό έλεγχο των βάσεων αυτών ή μέρος αυτών. Οι στρατιωτικές ανάγκες, λένε, παραμένουν και δεν υπάρχουν σχέδια για αποχώρηση από αυτές, και σε σχέση με τον κυπριακό πληθυσμό στις περιοχές αυτές ισχύουν οι νόμοι της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Εδώ ας προσέξουμε π.χ. την ελαστικότητα του Ηνωμένου Βασιλείου να κρίνει την κατάλληλη χρονική στιγμή αν θα απαλλαγεί ή όχι από τις βάσεις ή μέρος αυτών, που μας θυμίζει την κατ΄ επανάληψη πρόθεσή τους να μας επιστρέψουν (παρόλο ότι επιτήδεια δεν διευκρινίζουν πού και πώς) 45 - 50% των εδαφών αυτών, αν δεχόμασταν τη λύση που θέλουν να μας επιβάλουν. Πράγμα που προσυπογράφει ότι έχουν ανάγκη (εδώ και χρόνια και όχι μόνο την τελευταία δεκαετία) να απαλλαγούν από μεγάλη έκταση των βάσεων, αλλά τους δεσμεύει η πολιτική κατάσταση και οι υποσχέσεις τους προς την Τουρκία, που τους εμποδίζουν να ενεργήσουν σύμφωνα με όσα δεσμεύθηκαν το 1960, να επιστρέψουν όσα εδάφη δεν χρειάζονται, πλέον, στην Κυπριακή Δημοκρατία. Γι' αυτό, ο μόνος τρόπος να απαλλαγούν από αυτά και να προβούν σε νέα διαπραγμάτευση για μικρότερη έκταση βάσεων (ικανοποιώντας και την Τουρκία) είναι η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, εφόσον οι συμφωνίες για τις βάσεις ήταν μέρος του πακέτου των συμφωνιών του 1960...
Γνωρίζοντας ότι οι Βρετανοί πάντοτε πίστευαν και πιστεύουν ότι η παραμονή τους στην Κύπρο βασίζεται στην καλή θέληση των Κυπρίων, και ενόψει των διαφόρων δυνατών φωνών που ακούστηκαν τελευταίως στην Κύπρο και στην Ε.Ε. εναντίον των βάσεων ως αναχρονιστικές κτλ, η συμπερίληψή τους στον ''Λευκό Χάρτη'' δεν έχει σχέση με την πολιτική τους στις υπόλοιπες 13 Overseas Territories, αλλά, κατά τη γνώμη μου, είναι μια ασφαλιστική δικλίδα γι΄ αυτούς για το παρόν, ενόψει των αντιδράσεων.
Έρεισμα, πιστεύω, γι’ αυτήν τη συμπεριφορά των Βρετανών, απετέλεσε το
Μνημόνιο Συναντίληψης, που συμφώνησε στις 5 Ιουνίου 2008 ο Πρόεδρος
Χριστόφιας με τον τότε Βρετανό πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν, καθώς και
οι δηλώσεις Χριστόφια στο Brookings Institute, ότι του θέματος των
βάσεων θα επιληφθούν τα παιδιά και τα εγγόνια μας...
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου